Als je mij vraagt wat de zin van het leven is, zou ik antwoorden als een existentialist. Een ingewikkeld woord voor: WE GAAN ER ALLEMAAL AAN, WANT OOK DE ZON ZAL UITDOVEN! Hier heb ik vier argumenten voor.

Het liefst praat ik met een ander mens in het donker. Alleen onze stemmen. Het ongemak van de lijven opgeheven. Alleen woorden om naar te luisteren. Om volledig te horen en te voelen wat de ander bedoelt.

Je hebt geen complimenten nodig. Net zoals je geen kritiek nodig hebt. Van niemand. Net zoals je geen extra cursus nodig hebt. Net zoals je geen eretitel nodig hebt. En ook geen 100 of 1000 volgers. Bloed. Creëer. Doe.

Ik kan me vaak alleen voelen in een groep vol mensen. Niet dat ik het per se erg vind. Het is meer een statusupdate in mijn gedachten. Het besef dat ik weinig belangrijks deel met de mensen om me heen.

Dit zijn mijn inzichten tot nu toe sinds ik dagelijks een tekst schrijf en deel per e-mail. Over mijn schrijfflow, nieuwe volgers vinden, haat-dm's, stockfoto's toevoegen aan mijn blogberichten.

Leven in de verwachtingen van anderen is geen leven. Maar hun blauwdruk van wat ze van me willen en vinden, is zo sterk aanwezig. Ze hoeven het niet eens uit te spreken. Ze hoeven het niet eens te zien. Ik zie de stand van hun gezicht gewoon voor me. De toon van hun stem. De meest heftige vraag.

We hebben te hoge verwachtingen voor die ene. We lenen onszelf uit, in de hoop dat de ander het volledig terugbetaalt met een hoop rente. Dat het meer wordt dan het was.

Je ziel is niet anders dan je lijf. Die moet je gezond houden. Maar dat gaat niet altijd. Ook je geest kan ziek worden. Dwangmatige gedachten. Somberheid. Zelfhaat. Onzekerheid.

Het gekke was. The Hulk had zelf geen rode cent om zijn advocaten te betalen. Dat geld had hij al niet voordat die sekstape uitkwam.

Ze zeggen wel eens dat liefde onvoorwaardelijk is. Dat het onuitputtelijk is. Ik heb echt geen flauw benul of dat kan. Mijn liefde voor veel mensen uit het verleden is uitgedoofd. Ook al geef ik nog wel om ze.

Overdag maken we een hoop mee en al die ervaringen gaan gepaard met emoties. Om niet ten onder te gaan aan die emoties, dromen we. Zo koppelen onze hersenen de emoties los van de gebeurtenissen.

Ik praat niet de taal van de mensen om me heen. Mijn taal is niet de taal van woorden. Het is de taal van het gevoel van nietigheid. Van het oneindige. Van het grote niets. Daar kan geen gedicht tegen op. Geen enkel schilderij. Geen foto. Het is een gevoel. Ik voel het. Jij voelt het.

Dat begint er al mee dat je een eigen slaapkamer krijgt in de woning waarin je opgroeit. Toch wel het ultieme symbool dat je een individu bent en recht hebt op privacy. Op een eigen plekje om te spelen, te slapen, te leven.

Wat zou ik er niet voor geven om nog één keer mijn armen om zijn hoofd te slaan en te zeggen hoeveel ik van hem hield. Altijd maar die gêne. Het is niet zozeer al het verdriet dat ik hem heb gedaan – het gaat meer om de kleinere dingen. Dat ik kil was als hij zachtmoedig was.

Dat is het ding met angstaanvallen. De buitenwereld kan het bijna niet aan je zien. Terwijl je van binnen in brand staat. Al je zintuigen staan open en je ervaart de wereld om je heen op een heel nare, onnatuurlijke manier. G

Je moet een manier van zelfliefde vinden over je eigen werk. Met een moeilijk woord: compassie. Je moet de schoonheid ervan inzien. Uit eens een keer niet kritiek. Licht eens niet de gebreken uit.

Vertellen de sterren wie je bent? Heeft de maan invloed op je slaap? Ben je hier op aarde om te ervaren en te groeien als ziel? Troost jij jezelf met de gedachte dat karma je ex tot inzicht gaat brengen? Was je in je vorige leven een prinses?

Diepe zucht. Het is een worsteling. Impact vs. Inkomen. De meeste impact heb ik door mijn teksten voor iedereen beschikbaar te stellen. Maar ik moet ook boodschappen kunnen doen. En ook al lijkt het internet een plek waar gratis bestaat, is dat het niet.

Maak je niet druk. Maak je in godsnaam niet zo druk. Juist nu niet. Kroegen sluiten, maar kerken niet. Mensen vierden de laatste uurtjes net voor de nieuwe lockdown als een oud- en nieuwfeestje. Een arts waarschuwde dat het ergste nog moet komen in de ziekenhuizen. Zelfs de lucht die