Daar voel ik me te goed voor
Je ziel is niet anders dan je lijf. Die moet je gezond houden. Maar dat gaat niet altijd. Ook je geest kan ziek worden. Dwangmatige gedachten. Somberheid. Zelfhaat. Onzekerheid.
Je heel kut voelen. Maar weigeren om professionele hulp te zoeken. Ik vind het een fascinerend fenomeen. Je wil niet weten hoeveel mensen in mijn DM’s sliden, uitleggen hoe slecht het met ze gaat, maar mijn suggestie om naar de huisarts te gaan weglachen en me tien argumenten geven waarom dat niet nodig is. Ze hoeven mij niet te overtuigen. Ze zijn vooral zichzelf aan het overtuigen dat het nog wel te doen is. Terwijl dat natuurlijk niet zo is.
Waarom eigenlijk? Je gaat toch ook niet zeven weken doorlopen met een gebroken been? Wat is nut daarvan?
Je ziel is niet anders dan je lijf. Die moet je gezond houden. Maar dat gaat niet altijd. Ook je geest kan ziek worden. Dwangmatige gedachten. Somberheid. Zelfhaat. Onzekerheid.
En dat is oké. We leven in een ingewikkelde samenleving. We hebben een complexe jeugd achter de rug. Vind je het gek? De mensen die zeggen dat we te gevoelig zijn, hebben door hun harde leven de empathie verloren of verbannen.
Maar: we hoeven ons niet altijd zo te voelen.
Die dingen die niet oké zijn, zijn gewoon te fiksen. Vrij makkelijk ook. Niet dat ze ineens verdwijnen. Maar het maakt het lijden dragelijker dan het was.
We weten beiden dat je dan wel met de billen bloot moet. Uit je ‘comfortzone’ stappen en zo. Dat je de confrontatie moet aangaan met je innerlijke gevoelswereld. Maar wat is daar precies mis mee?
Omdat je niet zwak wil zijn? Omdat je het idee hebt dat anderen het erger hebben? Dat je het wel even zelf kan oplossen? Dat het allemaal best wel meevalt? Ondanks je dagelijkse huilbuien, vreetkicks, zelfverminkingen of de zoveelste wanhopige psychopatenmail naar je ex?
Dat is het ding met onverwerkte gevoelens. Die kan je wegdrukken, maar ze verdwijnen niet. Die gaan ergens in je lijf of geest zitten. Die uiten zich via alle mogelijke manieren. Gekke pijntjes. Labiele buien. Onverklaarbare moeheid. Stomme gedachten.
Je moet die signalen serieus nemen. I kid you not.
Je kan het nog wel een paar jaar volhouden, hoor. Het is niet zoals een gebroken been. Die pijnprikkel kan je niet negeren, want dan valt je been eraf. Maar je geest is kampioen pleisters plakken op je eigen angstige gedachten. En je ziel valt er ook niet af. Maar die valt wel uit. Volledig.
Dan hoop ik voor je dat je binnen drie maanden weer beetje op adem komt en je normaal kunt nadenken. In het ergste geval ben je jaren aan het herstellen voor je weer normaal kan leven.
Ook niet erg. Soms moet het op die manier. Je gaat sowieso een ander leven tegemoet. Een beter leven.
Maar je kan het een stap voor zijn. Zodat het niet zo rigoureus hoeft te gaan.
Zo moeilijk is het niet.
Laat ik je vertellen wat therapie mij heeft gebracht. Maar voor ik dat doe, even dit.
Als je lekker in je vel zit en je de wind in je rug hebt, goed bezig! Houden zo. Ren jezelf niet voorbij. Maar kijk ook even om je heen. Diegene waar je over twijfelt of die wel echt lekker gaat. Diegene die overwerkt overkomt, te emotioneel is of zich juist te star gedraagt. Degene die de hele tijd zegt: ‘Het doet me allemaal niets meer’ of ‘Ik kies nu echt voor mezelf!’ Of juist die vriend, studiegenoot of collega van wie je al te lang niets meer gehoord hebt. Vraag aan hen hoe het met ze gaat en neem geen genoegen met een ‘Prima.’ Praat ze ook geen probleem aan, maar je weet wat ik bedoel. Wees er voor ze. Hoor ze uit. Check ze even.
Oké. Wat heeft het mij gebracht:
– Zelfinzicht. Ik ken mezelf nu beter dan ooit.
– Die irritante gedachten die ik vrij normaal vond, bleken niet normaal te zijn. Nu zijn ze weg of ik kan ze beter negeren.
– Een paar handige trucjes om toe te passen als het weer even niet gaat en de angst en somberheid me overvallen.
– Honderd nieuwe manieren geleerd om beter voor mijn lijf en ziel te zorgen.
– Beter in staat om mijn zorgen te uiten.
– Beter in staat om na te denken wat ik zelf nou wil.
Door al die inzichten heb ik ook een beter verhaal over vroeger kunnen maken. Zoveel meer inzichten. Ik heb nu een veel fijner leven dan het was. Het was niet gemakkelijk, maar ditmaal kan ik vol overgave zeggen: het resultaat is wat telt.
Het begon allemaal met een bezoekje aan de huisarts, omdat het niet ging. Daar zijn huisartsen voor.
Dus. Als je wacht op een teken? Op een signaal? Op een argument? Dit is het teken.
Kap met je grootspraak. Voor wie houd je je eigenlijk groot? Laat jezelf fiksen door een pro.
Deze tekst is als e-mail op 20 januari 2021 gedeeld als onderdeel van de woensdage-mail.