dagelijkse mail

We erkennen op een onbewust niveau, dat de mensen die we liefhebben voor een deel altijd al weg waren. Ook toen we hen nog bij ons hadden. We worden verliefd op een projectie van onszelf. We zien in de ander onszelf. Of hoe we onszelf graag willen zien.

Ik krijg dan kortsluiting in mijn hoofd als ik de volgende berichten lees op nieuwssites: – Penningmeester van kerk gebruikte de kas om prostituees te betalen: ‘Ik voelde me alleen.’ – Ex-agent en havenmedewerkers Rotterdam verdacht van drugssmokkel – De kinderarts die zijn eigen kinderen sloeg

De wereld is onverschillig. Maar van de wereld mag hij niet onverschillig zijn. En dat moet hij bekopen met de dood.

Wees wie je wil zijn, maar uit je alsjeblieft niet te veel. Gedraag je. Zelfs op het moment waar we het meest onszelf zijn, spelen we onszelf.

Dus, als je weer eens last hebt van zelfhaat, omdat je ambities en doelen niet gaan zoals je wil. Treur niet. En als je zo overrompeld wordt door je succes dat je er bijna arrogant van gaat worden. Gedraag je.

Je kan bijvoorbeeld heel veel frustratie voelen tegenover de overheid. Maar tegen wie voel je dan precies deze machteloosheid? Je kan de overheid niet straffen, je kan ze niet in de gevangenis gooien, je kan ze niet eens aanspreken. Het is een schijnwerkelijkheid.

Hij vergelijkt zichzelf met niemand. Hij is in competitie met niemand. Hij is niet iets ten opzichte van anderen. Hij is geen leider. Een leider doet het niet alleen om macht. Maar een leider is een leider, omdat anderen hem accepteren als de leider. Roark is een egoïst pur sang.

Als je mij vraagt wat de zin van het leven is, zou ik antwoorden als een existentialist. Een ingewikkeld woord voor: WE GAAN ER ALLEMAAL AAN, WANT OOK DE ZON ZAL UITDOVEN! Hier heb ik vier argumenten voor.

Het liefst praat ik met een ander mens in het donker. Alleen onze stemmen. Het ongemak van de lijven opgeheven. Alleen woorden om naar te luisteren. Om volledig te horen en te voelen wat de ander bedoelt.

Je hebt geen complimenten nodig. Net zoals je geen kritiek nodig hebt. Van niemand. Net zoals je geen extra cursus nodig hebt. Net zoals je geen eretitel nodig hebt. En ook geen 100 of 1000 volgers. Bloed. Creëer. Doe.

Ik kan me vaak alleen voelen in een groep vol mensen. Niet dat ik het per se erg vind. Het is meer een statusupdate in mijn gedachten. Het besef dat ik weinig belangrijks deel met de mensen om me heen.

Dit zijn mijn inzichten tot nu toe sinds ik dagelijks een tekst schrijf en deel per e-mail. Over mijn schrijfflow, nieuwe volgers vinden, haat-dm's, stockfoto's toevoegen aan mijn blogberichten.

Leven in de verwachtingen van anderen is geen leven. Maar hun blauwdruk van wat ze van me willen en vinden, is zo sterk aanwezig. Ze hoeven het niet eens uit te spreken. Ze hoeven het niet eens te zien. Ik zie de stand van hun gezicht gewoon voor me. De toon van hun stem. De meest heftige vraag.

We hebben te hoge verwachtingen voor die ene. We lenen onszelf uit, in de hoop dat de ander het volledig terugbetaalt met een hoop rente. Dat het meer wordt dan het was.

Je ziel is niet anders dan je lijf. Die moet je gezond houden. Maar dat gaat niet altijd. Ook je geest kan ziek worden. Dwangmatige gedachten. Somberheid. Zelfhaat. Onzekerheid.