Voor wie leef je eigenlijk? De Walter White methode van Breaking Bad

Lieve vreemdeling,

In het laatste seizoen van Breaking Bad ziet Walter White eindelijk in voor wie hij het allemaal deed in het leven.

• Niet voor zijn familie
• Niet voor de (terugkerende) kanker in zijn lijf
• Niet voor zijn gehandicapte zoon
• Niet voor zijn vriend Jesse
• Niet als wraak op zijn vroegere beste vriend en zijn ex-geliefde die een succesvol bedrijf begonnen met zijn ideeën

Nee.

Hij startte een drugsrijk voor zichzelf.

Gewoon voor zichzelf.

Hij was alleen te egoïstisch om dat in te zien.

Hij praatte seizoenen lang al zijn slechte daden goed. Inclusief moord, vernieling en de straten overspoelen met zijn eigen gemaakte drugs. Dat hij het voor anderen deed.

Wie kan er nou tegen wat ambitie om je familie zonder zorgen achter te laten als je sterft aan kanker zijn?

Binge-watch een middag een Amerikaans real life-spelprogramma en je wordt overspoeld met mensen die meedoen om hun familie trots te maken. En om dat geld te verdienen om ze iets te brengen.

Niemand die zegt: 'Ik sta hier, omdat ik denk dat mijn leven minder waardeloos voelt als mensen me op straat herkennen van tv.'

Ik vraag me ook altijd af voor wie mensen in januari naar de sportschool gaan. De maanden ervoor heb ik ze niet gezien. En na februari ga ik ze ook niet meer zien.

Dus voor wie doen ze het?

Die ‘nieuw jaar, nieuwe ik’-motivatie-wind-in-de-rug is voor niemand voldoende om een nieuwe routine in te bouwen.

Het moet uiteindelijk toch uit jezelf komen.

Volgens komiek en zelfhulpgoeroe Jimmy Carr is dit probleem simpel te tackelen.

Vraag niet ‘wat iemand doet in het leven’ maar ‘Waarom doe je wat je doet?.

Wat?

Nee. Waarom.

Als de wat en de waarom niet hetzelfde zijn, is het wachten op een existentiële crisis omdat je het allemaal niet meer weet.

Ik wil daar graag de vraag aan toevoegen voor WIE je het doet.

Wie zegt dat je buikje er niet mag zijn? De samenleving? Die ene op wie je indruk wil maken? De stem van je moeder uit je jeugd?

Of ligt het probleem dieper?

Waarom blijf je maar ongezond eten in huis halen? Waarom blijf je maar snaaien?

Welke leegte probeer je te vullen?

Of is het gewoon simpeler?

Je vindt het lekker en je hebt geen zelfdiscipline?

Ik oordeel niet.

Maar je denkt van wel. Dat ik oordeel.

Waarom denk je dat?

Zo’n zelfcrisis is niet erg.

Er zullen er nog vele in je leven volgen. De melancholie gaat je nog vaak opzoeken.

Om jezelf weer in het gareel te brengen. Om uit te vogelen wat je wel graag wil doen en waarom.

Zodat je op een dag kan zeggen wat Walter White zei:

‘I did it for me. I was good at it. And I was really… I was alive.’

Liefs,

Tomson