Tomson Darko

Je praat in ‘wouden’ in plaats van willen. Je zegt ‘me’ als je ‘mijn’ bedoelt. Je begint elke zin met IK. Je projecteert je eigen onzekerheid op anderen: zij is

Als ik in het behang was opgelost, had niemand het opgemerkt.

We doen wat we willen doen. Niet wat anderen van ons verwachten, met hun betekenisloze argumenten en perverse prikkels als salaris en een auto van de zaak.

In mijn dagelijkse e-mail heb ik het regelmatig over andermans schrijfwerk. Hier een overzicht van de besproken boeken.

Ik ben de persoon die op je verjaardag zegt: ‘Gefeliciteerd. En nu?’ Of: ‘Lekker. Weer een jaartje dichter bij de dood.’ Bij het wakker worden roep ik regelmatig: ‘Yes. Ik

Weet je wat iemand me op Twitter leerde? Als het blokje precies past tussen de andere, verdwijnt de rij. Dat is wat perfectie is. Als we er allemaal hetzelfde uitzien (soort van), wat is er dan nog authentiek of mooi? Het verdwijnt in het grote niets.

Wat is dit voor vreemd magisch gevoel dat in me huist? Wat is dit voor lustopwekkend idee van samensmelting?

Een leven voor mezelf. Een leven samen. Hoe kon ik zo lichtzinnig hierover denken? Welke onbegrijpelijke waanzin had van mij meester gemaakt?