đŸȘ Winnen is jezelf beschermen

Lena Dunham, Girls, aandacht vs. kunst

đŸȘ Winnen is jezelf beschermen

(Lena Dunham, Girls, aandacht vs. kunst)

↓

Lieve {{ subscriber.first_name | strip | default: "vreemdeling" }},

De HBO-hitserie Girls (2012-2017) is erg populair onder Gen Z.

Ze maken memes en video’s op social media over de personages.

Ik heb geen idee (ben geen Gen Z'er. Bovendien consumeer ik geen TikTok of Instagram (zelfbescherming). Een troost.

De bedenkster, schrijfster, regisseur Ă©n hoofdrolspeelster Lena Dunham (1986) ziet de memes ook niet langskomen.

Ze zit al meer dan zes jaar niet meer op sociale media (kom ik zo op terug). Maar soms sturen haar vrienden clipjes of memes door, en dan kijkt ze ernaar en snapt ze de grap niet.

Generatiekloof?

Lol. Dit ben ik.

GIRLS. Wat een serie.

Sukkelseks

Girls was dus een ding onder millennials. Mijn generatie.

Ik kon uren met mijn vrienden praten over de serie.

De serie volgt een vriendinnengroepje van twintigers in New York.

Ze klungelen allemaal maar wat aan in het leven, hebben heel veel sukkelseks, zijn te geobsedeerd door zichzelf, maar hebben geen flauw idee wie ze zijn.

De personages waren té herkenbaar en té irritant.

Alleen al hoe seks in de serie wordt benaderd, is een verademing.

Elke scĂšne weer was het vooral een troosteloze bedoening, wat het tragikomisch maakt. Maar ook realistisch.

Terugkijkend op de scĂšnes die Lena Dunham toen schreef, zei ze dit in een interview in 2024:

“Veel van de seks in Girls ging over de ene persoon die zich ellendig voelt, terwijl de ander zijn eigen kunnen overschat of de ervaring van de ander onderschat. Misschien vind ik, nu ik ouder ben, slechte seks ook minder grappig dan toen. Het belachelijk maken van deze ervaringen, precies op het moment dat ik ze zelf meemaakte, was misschien een manier om te verlichten hoe ongemakkelijk het is om een vrouw in je tiener- of twintigerjaren te zijn.”

Dit laat zo goed zien dat Lena vooral een kunstenaar is.

Dat ze haar ongemak van jong en vrouw zijn verwerkt in haar schrijfwerk.

Maar Lena is denk ik vooral bekend als persoonlijkheid en minder als kunstenaar.

Schrijfster, regisseur en actrice Lena Dunham in 2024. Er komt een nieuwe serie van haar aan op Netflix later dit jaar. ZIN IN.

Controverse

Ze was 23 jaar toen ze Girls maakte. 23 jaar!

En ze is een vrij excentriek en uitgesproken persoon. En werd dus een ‘hype’.

Ze roept daardoor een hoop gevoelens op bij mensen. Dat is ook een van de redenen dat ze niet meer op social media zit: zodat ze de vrouwonvriendelijke haat tegen haar niet hoeft te lezen.

Lena dook toen overal op in de media. En dat gaat altijd gepaard met controverse als iedereen altijd maar je mening vraagt.

  • Ze kreeg kritiek op het gebrek aan diversiteit in de cast van Girls, met name het ontbreken van niet-witte hoofdpersonages in het diverse New York City.
  • Ze werd beschuldigd van seksueel misbruik van haar zus na passages in haar memoir Not That Kind of Girl. Dunham en haar zus ontkenden dit, en experts zeiden dat zulk gedrag binnen de normale grenzen van kinderlijke nieuwsgierigheid viel.
  • Een opmerking over abortus waarin ze zei dat ze wenste dat ze een abortus had ondergaan, zodat ze de vrouwen beter kon begrijpen die dat hadden meegemaakt, raakte een verkeerde snaar.
  • Ze kreeg kritiek na opmerkingen over NFL-speler Odell Beckham Jr., waarin ze hem beschuldigde haar te negeren tijdens een gala vanwege haar uiterlijk. Ze bood later haar excuses aan voor deze projectie van haar eigen onzekerheden.

Mede door de serie Girls vol met narcistische twintigers en haar media-optredens krijg je een beeld dat Lena van de aandacht houdt.

Dat is een misvatting.

“No matter what people may think, I got into this because I wanted to be an artist. I actually was never a person who—as much as people may not believe this, because of the way that my work is structured and what it’s about—was unbelievably interested in attention. I don’t like having ‘Happy Birthday’ sung to me. I don’t particularly like compliments. In that way, I fit in perfectly in England. That level of scrutiny does not make me feel powerful. It does not make me feel, like, ‘I’ll show you.’ What makes me feel powerful is making my work. It’s the only thing I want to do. It is my only love in life aside from the people who are closest to me and my pets and books.”

Samenvattend: ze is niet in de tv-wereld gestapt om aandacht te krijgen, maar omdat ze een kunstenaar is. Ze houdt er niet van als mensen “Happy Birthday” voor haar zingen en wordt ongemakkelijk als ze complimenten krijgt. Die mate van publieke aandacht geeft haar weinig motivatie. Wat haar helpt, is het maken van haar werk. Dat is het enige wat ze wil doen en waar ze van houdt, naast de mensen die haar dierbaar zijn, haar huisdieren en boeken.

Goed.

Het goede nieuws.

Lena heeft een nieuwe serie, Too Much. Die verschijnt ergens in 2025 op Netflix.

Winnen door jezelf te beschermen

Too Much gaat over een Amerikaanse kunstenares die naar Engeland verhuist en daar een relatie krijgt met een muzikant.

Precies wat Lena ook is overkomen. Ze leeft inmiddels met die muzikant in Engeland.

Ditmaal speelt ze niet de hoofdrol. Dat was te veel gevraagd. Dat weer iedereen een mening ging hebben over hoe ze eruitzag.

Ze zei het in een interview zo goed (ik heb het laten vertalen door ChatGPT):

“Ik denk ook dat ik op dit moment in mijn leven niet bereid was om opnieuw een ervaring te hebben zoals bij Girls. Fysiek was ik er gewoon niet klaar voor om mijn lichaam weer te laten analyseren. Het was een moeilijke keuze, niet om Meg Stalter te casten—want ik wist dat ik Meg wilde—maar om dat aan mezelf toe te geven. Ik dacht vroeger dat winnen betekende dat je gewoon doorgaat en je niets aantrekt van wat anderen denken. Ik vergat dat winnen eigenlijk betekent dat je jezelf beschermt en doet wat je moet doen om je werk te kunnen blijven maken.”

Wow.

Winnen is jezelf beschermen, zodat je je werk kunt blijven maken.

En ze moet zichzelf sowieso beschermen, aangezien ze aardig wat fysieke ongemakken heeft.

Onder andere het syndroom van Ehlers-Danlos, een bindweefselziekte.

Goed.

Je leest het allemaal in dit mega-lange interview (heerlijk) in The New Yorker.

Ik las ook dit schitterende essay over een schrijfster die in 2014 debuteerde en altijd als een Lena Dunham-ripoff werd gezien. Dat leidde niet alleen tot jaloezie, maar zelfs tot een ongemakkelijke clash met Lena zelf. ​Lees het hier​.

Liefs,

Tomson