Probeer jezelf niet te begrijpen

Als hooggevoelige man houd ik me weg van websites over hooggevoeligheid. Het heeft een hoog theemutsgehalte. Tegeltjeswijsheden die eigenlijk helemaal niets zeggen.

'Jezelf leren kennen, herkennen, erkennen en begrijpen is een groot cadeau dat je jezelf kunt geven.'

Ik word hier dus toch een beetje misselijk van. Sorry dat ik het zeg.

Ik hoop juist dat ik mezelf nooit helemaal zal kunnen begrijpen. Dat maakt het leven juist leuker. Elke dag weer de grote vraag hoe ik mezelf ditmaal ga verrassen, met mezelf!

De Happinez staat vol theemutsgepraat. Nogmaals, sorry dat ik dit zeg. Ik chargeer enorm. Want ook ik lees met zekere interesse soms artikelen uit dit tijdschrift. Maar er zit in die artikelen een heel dunne lijn tussen magisch denken en iets genaamd de nuchtere realiteit in hooggevoeligheidsland.

Spiritualiteit en intuïtie worden vaak door elkaar gehaald.

De sterren vertellen dus niet wie je bent. Maar ons idee van wat de sterren doen met ons wel.

En Freud was gewoon een beetje oversekst. Want wie wil er nou naar bed gaan met zijn pa of ma?

En onvoorwaardelijke liefde is meer een levensbeschouwing dan dat zoiets de bron van alles is.

Als ik een tijdschrift zou beginnen, noem ik het Wat een treurigheid.

Als ik een paar woorden op een billboard mag zetten langs de snelweg, voor minstens tien jaar, zou het waarschijnlijk het woord 'treur' zijn. Of: 'Ook jij gaat dood.' Of: 'lieve melancholie'.

Als tegenhanger van het nep-optimisme waar we dagelijks mee bestookt worden. Vooral door die grote bedrijven.

Weet je wat het is met hooggevoeligheid? Ik voel dus de hele dag door andermans energieën. Ik bedoel het niet spiritueel. Het is een metafoor. Het zijn gewoon mijn spiegelneuronen in mijn hoofd die actiever zijn afgesteld dan die van de gemiddelde mens.

Ik zie dus op heel subtiel niveau aan een ander hoe die zich voelt. En dan niet als een waarzegger. Maar ik merk heel snel verschillen op in een mens. Hoe vaker ik dezelfde mensen zie, hoe sneller me de verschillen in hun lichaamstaal opvallen. Hun woordkeuze, stemgebruik, de kleur van de huid, trillende oogspiertjes. Dit gaat bijna automatisch. Ik hoef er geen moeite voor te doen.

Ik heb niet het idee dat ik per se weet hoe iemand zich voelt. Maar het valt me wel snel op als iemand somberder, blijer of meer opgefokt gedrag vertoont ten opzichte van de keer daarvoor dat ik die persoon zag.

Vergelijk het met je vrienden die alcohol nemen. Je ziet ze in amper een uur tijd heel snel veranderen qua gedrag. De een wordt vrolijker, de ander stiller, de ander agressiever of seksueel gefrustreerder. Met mijn hooggevoeligheid zie ik constant die kleine veranderingen in iemand, zonder dat de ander pepmiddelen als alcohol heeft gebruikt.

Mensen kunnen per dag echt een ander persoon zijn. Dat begrijp ik. Want ik voel me de ene dag energiek en geïnspireerd, het andere moment somber of filosofisch.

Dat verschil valt me op. En waarschijnlijk zou iemand die veel met me omgaat dat ook gaan herkennen in mijn lichaamstaal.

Wat nog meer opvalt, is dat bepaalde type stemmingen van mensen regelmatig terugkeren. Geen idee hoe het komt. Slechte nachtrust? Een ruzie? Goede seks?

Dit is het leven. Onze gevoelswereld is niet een lijn omhoog, maar eerder een wat rommelige cirkel. Het gaat omhoog en naar beneden. Bij de een zijn de pieken en dalen heftiger dan bij de ander. Maar zo gaat dat.

Blijheid is net zo belangrijk als treurigheid of verdriet. Of frustratie. Of boosheid. Het is er gewoon. En het verdwijnt ook weer.

Geluk zit in kleine dingen. Treurigheid ook. Alleen dat laatste mag er niet zijn, lijkt het. Maar ik zie het wel bij mensen. Door die subtiele veranderingen in lichaamstaal, woordkeuze, mimiek in het gezicht en stemgebruik.

We zijn niet per se sombere mensen. Maar we zijn ook niet per se allemaal heel gelukkig.

Maar we worden wel omringd met die schijtnepvrolijkheid. En dat ergert me.

Als ik een sportmerk zou beginnen, zou mijn slogan zijn: 'Blijf nog even zitten op de bank, joh.'

Als ik een fastfoodmaaltijd zou mogen bedenken, heet het: 'fat shaming meal'. Om dat gevoel van schaamte te omschrijven dat optreedt nadat je 1100 calorieën naar binnen hebt gewerkt en zo'n klotsbuik hebt van 1 liter ijsklontjes met wat cola.

En als ik elektronicaspul op de markt breng, is mijn slogan: 'Het leven is nog steeds kut, ondanks dit product.'

Deze slogans zijn natuurlijk net zo onwaar als de tegenhangers. 'Life is good' van LG. De 'happy meal' van McDonalds. De 'Just do it' van Nike.

Het leven speelt zich vooral af tussen die heftige emoties in. Boos, bang, blij en bedroefd, maar dan de genuanceerde variant.

En dus eigenlijk veel saaier.

En dat is oké!

Saai is goed. We hoeven ons er niet tegen te verzetten.

Saai is goed.

Deze tekst is als e-mail op 19 mei 2021 gedeeld als onderdeel van de woensdage-mail.