Tussen slapen en waken in. Tussen licht en donker. Waar ik te krachteloos ben om op te staan. Te helder van geest om in slaap te vallen. Het tijdstip waarop

Je praat in ‘wouden’ in plaats van willen. Je zegt ‘me’ als je ‘mijn’ bedoelt. Je begint elke zin met IK. Je projecteert je eigen onzekerheid op anderen: zij is

Als ik in het behang was opgelost, had niemand het opgemerkt.

We doen wat we willen doen. Niet wat anderen van ons verwachten, met hun betekenisloze argumenten en perverse prikkels als salaris en een auto van de zaak.

Ik ben de persoon die op je verjaardag zegt: ‘Gefeliciteerd. En nu?’ Of: ‘Lekker. Weer een jaartje dichter bij de dood.’ Bij het wakker worden roep ik regelmatig: ‘Yes. Ik

Weet je wat iemand me op Twitter leerde? Als het blokje precies past tussen de andere, verdwijnt de rij. Dat is wat perfectie is. Als we er allemaal hetzelfde uitzien (soort van), wat is er dan nog authentiek of mooi? Het verdwijnt in het grote niets.