Het goede vervaagde. Het slechte bleef achter. Net zoals de warme vingers van mijn moeder die mijn arm een uur lang kon kriebelen en me toen zoveel liefde gaf. Daar was nu niets van te zien.
episode 6
#41. Groter dan het leven
We stonden uiteindelijk gewoon eenzaam en alleen te dansen met onze lichamen die iets deden wat onze hersenen probeerden te zijn.
#40. Ritme is een danser
Op de tonen van Snap fluisterde Nik in mijn oor: ‘Als dit een afscheidsfeestje is van mijn oude leven, ben ik je dankbaar!’ De discolichten verblindde kort mijn ogen. De bass maakte me doof voor andermans gelul. Ik keek Nik
#39. Hoe ik iemand op de grond liet liggen
De grootste leugen van het leven is het idee dat je kan veranderen. Opeens zijn we er met al onze genen. Dan worden we 14 jaar lang soort van opgevoed en dan zonder reden uit het huis geflikkerd. Dan moeten we het doen met wie we denken te zijn. We veranderen niet.
#38. Eenzaam en lelijk
Het gaat niet om dat ik oppervlakkig ben. Het gaat erom dat liefde een combinatie is van je uiterlijk en innerlijk. Je bent lelijk. Ik kan je nauwelijks aankijken zonder te moeten kotsen. Oké?
#37. Wie was ik. Wat zagen ze in mij.
Ik moest haar de waarheid vertellen. Omdat Sara me nooit de waarheid wilde vertellen. Omdat ik drie jaar lang dacht dat het goed zou komen. En er ooit een moment zou komen dat ‘het’ ging gebeuren.