Het was half elf in de ochtend toen we brak in de metro terug gingen naar ons hostel en ik besefte dat ik eindelijk begreep hoe de wereld werkte. We zeiden weinig. Het was stil in de metro. Ik keek
episode 6
#41. Groter dan het leven
Ik kon niet ontkennen dat ik iets zocht dat groter was dan het leven. Ik wilde onderdeel zijn van iets groters. Maar ik wist niet wat. Toen ik rondliep op Endzeitparty wist ik in vlaag van helderheid en nuchterheid wat
#40. Ritme is een danser
Op de tonen van Snap fluisterde Nik in mijn oor: ‘Als dit een afscheidsfeestje is van mijn oude leven, ben ik je dankbaar!’ De discolichten verblindde kort mijn ogen. De bass maakte me doof voor andermans gelul. Ik keek Nik
#39. Hoe ik iemand op de grond liet liggen
Ik liep de zaal in waar feestgangers uitrusten achter tafeltjes en banken. Het was 7 uur in de ochtend. Ik nam in de rokerige zweterige ruimte plaats op een stoel aan een tafel vol half lege bierglazen. Tegenover me zat
#38. Eenzaam en lelijk
We zochten een plek op waar de rokers zich hadden verzameld: Buiten op het dak waar geen muziek was. Lucy was helemaal alleen naar Berlijn gevlogen om mij te zien op dit feestje. Om me te overtuigen. Dat zij de
#37. Wie was ik. Wat zagen ze in mij.
Als alle meiden die ooit iets in mij zagen, wisten hoe ik werkelijk was, zouden ze dan nog hetzelfde gedaan hebben? Wat zag Lucy in mij. Hoe kwam ik van haar af. Zoals Lisa vast ooit van mij af wilde.