#28. Ontmoet de ouders
Cleo! Wat is dit voor toneelstuk! Werk en privé houd ik gescheiden. GESCHEIDEN! En dan kom jij met deze eikel aan die mijn leven dagelijks zuur maakt en nu ook mijn avonden en weekenden gaat verpesten?
Ik had nog steeds de Endzeitparty kaarten niet.
Het was nu of nooit.
Ik wilde verdwijnen.
De deurbel klonk te vrolijk.
Ik stond voor het huis van meneer Jansen. De docent die mij een 1 gaf. De vader van Cleo. Het meisje waar ik mee naar bed was gegaan en toen in de ochtend het anders liep, mijn endzeitparty-kaarten mee nam.
-
Hier een plaatje hoe gezellig het was vanochtend
-
Maar ze was gecompliceerd, op een gewelddadige (maar sexy) manier. Dat lees je hier terug.
-
(Waren alle vrouwen maar zoals haar)
Toen de deur openging was het niet verbazing wat ik zag in de ogen van meneer Jansen;
Woede.
‘Is Cleo aanwezig?’
‘Wat doe jij met mijn dochter? Is dit jouw manier om het cijfer 1 aan te vechten?’ (Lees hier de scene toen hij me die 1 gaf)
Toen verscheen Cleo achter hem. Ze glipte langs hem heen, gaf me een zoen op de wang en zei: ‘Welkom Charlie.’ Ze keek haar vader aan.
‘Vannacht hebben we seks met elkaar gehad, oke? Je wilde toch dat ik altijd eerlijk tegen was? Daarom wil ik graag dat hij mee eet. Toe pap. Dat mag toch best?’
Met gekrulde hoeken zei ik: ‘Ik heb een condoom gebruikt.’
Tien minuten later zat ik aan tafel. Met haar ouders.
Wat me deed beseffen dat ik in de afgelopen twaalf uur twee keer in elkaar was geslagen door Cleo. Bovendien beschuldigde ze me van immoreel gedrag. Maar zij was nu immoreel.
Want ze zat onder de tafel over mijn bobbel te wrijven, alsof we een hitsig stel waren zonder zede en zonder toekomst.
Ik wilde de Endzeitparty -kaarten, maar ze dwong me mee te eten.
Een bord doperwten met gekookte aardappels en een speklap lag voor mijn neus.
De moeder vroeg: ‘Wat doe je zoal.’
‘Feesten organiseren.’
Jansen grinnikte in zijn vuistje. De cynicus. Misschien leek ik meer op hem dan ik me ooit voor mogelijk had gehouden.
‘Wat wil je later worden?’
‘Een levensgenieter.’
‘Geen opleiding of iets?’ Vroeg ze verbaasd.
‘Jewel. Maar de docenten inspireren me niet. Ze laten me verlangen naar mijn begrafenis.’
Jansen keek beledigd. Zoals het hoorde. Wat had ik een hekel aan hem.
‘Hoe bedoel je?’ Vroeg moeder.
‘Ik wil niet onder een baas werken. Ik wil oneindige vrijheid.’
‘Grappig,’ zei ze op een manier dat ze vast bedoelde: ‘Naïef.’
Jansen grinnikte nog een keer.
Moeder Jansen: ‘Kijk jongen, ik snap best dat de toekomst beangstigt en we die verdoven met de overtuiging dat we het leven van nu voor altijd gaan volhouden. Je ziet eruit als een volwassen kerel. Is het niet tijd om je over de illusie van ouder worden heen te zetten?’
Jansen knikte instemmend.
‘Ik geloof niet in de lange termijn. Als ik een aardbeienplukker was en ze mij uitdaagden om terug te gooien. Zou ik dat liever doen en ontslagen worden, dan denken aan later,’ zei ik.
Jansen kreeg een rood hoofd.
Stilte. Doodse stilte. Ik nam een hap van de speklap. Cleo bleef maar over mijn bobbel wrijven. Het leek haar allemaal niet zoveel te doen.
Als ik maar niet verliefd op haar werd…
‘Hoe lang kennen jullie elkaar?’ Vroeg moeder.
Jansen grinnikte weer. De homo.
‘24 uur,’ zei Cleo.
De moeder liet haar bestek vallen (zoals Kevin Spacey in American Beauty).
‘Wat,’ zei Cleo.
’24 uur?’
‘Hij wilde me versieren omdat papa hem een 1 heeft gegeven op school. Maar eigenlijk vind ik hem best wel leuk,’ zei Cleo toen.
Jansen o-n-t-p-l-o-f-t-e.
Als een explosie in een actiefilm.
Niet normaal.
‘Wat is dit voor toneelstuk!‘ Schreeuwde hij. ‘Cleo! Wat is dit voor toneelstuk! Werk en privé houd ik gescheiden. GESCHEIDEN! En dan kom jij met deze eikel aan die mijn leven dagelijks zuur maakt en nu ook mijn avonden en weekenden gaat verpesten? Ik herhaal: WAT IS DIT VOOR TONEELSTUK!’
‘Vadertje, rustig,’ zei moeder bezorgd.
‘Ik ben rustig!’ Zei hij toen hij zijn bord doperwten van tafel veegde.
Cleo stond op en sleurde mij ook omhoog. De blik in haar ogen was zo intens en liefdevol dat ik me verward voelde. Ze gaf me een lange innige zoen en voor even voelde ik me echt vrij.
En alles was Zen