#30. Hostels zijn voor verliezers | Laat me hip zijn | Fuck you
Vrouwen ogen konden ons niet ontwijken. Wat wij uitstraalden was samen te vatten in jeugdige fucking aantrekkelijkheid.
De stad van de hipheid rechts van me: Berlijn.
De vrienden van mijn leven aan de linkerkant: Sjoerd, Kurt, Nik en Martijn.
Al mijn exen achtergelaten in Nederland: Wat weerhield me om dit de beste twee dagen van mijn bestaan te laten worden.
Het enige dat ik voor me had waren nog te vullen bladzijden op mijn zoektocht naar geluk en wijsheid.
-
Ik had een biertje nodig. Omdat alcohol altijd het beste antwoord was op een goed gevoel.
-
We hadden een hostel nodig om diep in de nacht terug te keren en de volgende lang te kunnen uitslapen.
We zetten alle vijf een zware bril op. We hadden onze blouses tot de bovenste knoop dichtgeknoopt. Onze haren zaten strak in de gel. Wij waren het beste geschenk dat deze Duitse stad ooit had gekregen.
We liepen over Potsdammer platz.
Vrouwen ogen konden ons niet ontwijken. Wat wij uitstraalden was samen te vatten in jeugdige fucking aantrekkelijkheid.
We hadden een drang naar muziek, drugs, seks en plezier. Maar vooral een drang naar eindeloosheid
We stapten weer in ons verrotte Volkswagen busje:
We reden langs de Brandenburger tor.
We reden langs de fernsehnturn.
We verdwaalden in Prenzlauerberg.
We vonden ons hostel.
En toen we met z’n vijven de gezamenlijke woonkamer betraden in al onze coolheid en frisheid zagen we zes Zuid-Duitsers van het ergste soort.
Driekwartbroeken, te strakke witte Ralph Lauren shirts. Geblondeerde plukken.
Ze wilden ons niet. Ze zagen ons niet. Ze negeerden ons.
‘Waar zijn de vrouwen,’ vroeg Sjoerd verschrikt.
‘Waar zijn de hippe mensen,’ fluisterde Martijn.
Een Zuid-Duitsers keek ons aan en vroeg in al zijn desinteresse of we uit Denemarken kwamen.