Toen mijn moeder me vergat op te halen bij de voetbalclub, zat ik uren te wachten in de kou.
Me af te vragen waar ze precies op dat moment zou zijn en of ze wel aan me dacht.
Ik besefte me dat dit mijn jeugdtrauma moest zijn: Mijn moeder die me vergat op te halen bij het voetbalveld.
In de regen.
Wat had ik het toen koud.
Als elfjarige snotaap.
Ik wilde Cleo een trauma bezorgen. Eentje die ze over tien jaar nog herinnerde. Dat ze in het zweet gillend wakker werd. Zoals in een filmscène.
Hoe kon ze mijn Endzeitparty kaarten meenemen?
Mijn bloed kookte zo hard dat ik het in haar mond wilde gieten, zodat haar gehemelte verbrandde.
Eerlijk?
Eerlijk.
Zoals mijn moeder mij een trauma had bezorgd.
Als God me kon zien zou hij me uitlachen en zeggen dat ik zielig was.
Nou en.
Dan was ik zielig.
Ik fietste door de binnenstad van Utrecht alsof mijn leven er van afhing.
Toen ik de Vleutenseweg had bereikt en aankwam bij het Cafe waar Cleo moest zijn, besefte ik me dat het de duivel moest zijn geweest.
Ik zag haar aan de bar staan. Op klaar lichte dag. Een 7-up drinken.
Cleo zag me en ze glimlachte. Toen besefte ik me pas werkelijk met wie ze aan het praten was.
Minuten, uren, dagen en jaren wist ik niet meer dat het in mijn hoofd zat.
Daar stond ze gewoon. Te praten met Cleo...