#24. De poorten van Babylon
Ik wist duizend-en-een redenen. Ik haalde mijn schouders op en pakte haar vast en drukte mijn lippen tegen de hare.
Probeer jezelf maar eens te zijn als je adem stokt in je keel en je hart te snel klopt.
In een half gevuld café op zondagmiddag.
Ik liep naar Cleo toe en probeerde mijn vroegere buurmeisje Sara te negeren.
‘Je ziet eruit alsof je wat hebt verloren onderweg,’ zei Cleo speels.
‘Hallo Charlie,’ zei Sara, ‘dat is even geleden.’ Cleo leek verbaasd. ‘Ik dacht dat je nu wel op een punt was beland om de stad uit te vluchten en de wereld over te reizen.’
Ik: ‘Heb ik gedaan. Het valt tegen.’
‘Je lijkt anders,’ zei Sara vertwijfeld.
‘Jullie kennen elkaar dus,’ zei Cleo verveeld.
‘Charlie stond vroeger als 15-jarige puber onder mijn raam: Te hopen op een zoen.’
‘In plaats daarvan liet je je tieten zien.’
‘Grappig,’ zei Cleo op een niet-gemeende grappige manier.
‘Hoe gaat het met je leven?’ Vroeg Sara, ‘Zijn al je nachtmerries al uitgekomen?’
‘Ik doe er alles aan om mijn nachtmerries te vertragen.’
‘Charlie gelooft niet in het burgerlijk bestaan,’ verklaarde Sara.
‘Het verklaart je arrogante houding,’ zuchtte Cleo.
Ik wendde me tot Cleo: ‘Je hebt de Endzeitparty-kaarten.’
‘Klopt. Ze liggen bij mijn ouders. Ik eet daar straks. Je kunt ze vanavond om 19.00 uur ophalen.’
Charlie:‘Ik vertrek morgenvroeg. Ik heb ze zo snel mogelijk nodig.’
Cleo: ‘Geef me na vanochtend een reden waarom ik mijn best moet gaan doen om jou te helpen?’
Ik wist duizend-en-een redenen. Ik haalde mijn schouders op en pakte haar vast en drukte mijn lippen tegen de hare.
Toen ik mijn tong naar binnen wilde drukken, voelde ik haar tanden die functioneerde als de poorten van Babylon.
Ze rukte zich los, sloeg me in mijn gezicht en duwde me (weer) omver. Ik viel achterover, verloor mijn mannelijkheid en zag Sara staan en in een flits dacht ik terug aan het moment dat ik onder haar raam stond.
Sara was 13 jaar en ik 15 jaar.