Regen. Achtertuin. Avond. Fiets tussen mijn benen. Onder het raam van Sara. Ik was 15 jaar en Sara 13.
Ze keek naar beneden en ik naar boven.
Sara: Ik weet hoe ik mijn rol moet spelen. Soort van perfecte dochter idee. Het is allemaal een schijnvertoning. Net zoals ik hun leven een schijn vertoning vind. Sinds de broer van mijn vader een nieuwe auto heeft, heeft hij ook een nieuwe auto gekocht. Dat is toch schijnheilig? En als mijn ouders samen iets grappigs zien op televisie, lachen ze samen zo overdreven hard. En dan kijken ze naar mij of ik ze samen heb zien lachen. Jaaa, wat zijn ze gelukkig samen. Not. Snap je?
Ik: Je kan de wereld niet veranderen.
Sara: Kunnen we niet samen ontsnappen? Als Ismael in het boek Moby Dick? Wegvaren uit ons leven?
Ik: Wat bedoel je?
Sara: Gewoon vluchten uit deze schijnvertoning.
Ik: En denk je dat ons nieuwe leven geen schijnvertoning wordt? Zonder de mensen om ons heen die van ons houden, ook al begrijpen ze ons niet en lijken ze niet eens moeite te doen om ons werkelijk te doen begrijpen? Maar wel werkelijk van ons houden? Kan jij leven met het verdriet dat we onze ouders aandoen?
Sara: Nou, je verpest mijn kleine fantasie naar geluk.
Ik: Gelukkig zijn is makkelijk.
Sara: Gelukkig zijn is een keuze.
Ik: Ongelukkig zijn niet?
Sara: Ben jij wel eens ongelukkig?
Ik: Het is niet een knop of zo met twee standen. Fifty fifty. Er zijn toch heel veel niveau’s hoe iemand zich voelt? Althans, ik voel me de ene dag prettiger dan de ander. Maar om dan te zeggen dat ik elke dag gelukkig of ongelukkig ben?
Sara: Maar je klinkt zo somber...
Ik: Ik voel me ook somber.
Sara: Is dat niet hetzelfde als ongelukkig zijn?
Ik: Waarom heet het dan niet hetzelfde?
Sara: Geen idee?
Ik: Ik zie veel dingen die me somber maken. Ik zie alleen maar mensen die een leven hebben die ze niet willen hebben.
Sara: Waarom maakt jou dat somber?
Ik: Omdat ik ooit een huis bezit, met een vrouw en een kind. En dan weet dat zij ongelukkig is en ik een auto koop omdat mijn broer een auto heeft gekocht. En dat mijn dochter verandert van klein meisje tot een puber en ze een ander persoon lijkt te zijn geworden. En ik haar dan alleen maar kan bereiken door een conflict. Zeg eens eerlijk Sara: Denk jij echt dat je het anders gaat doen dan je ouders? Dat je echt een leven gaat leiden zonder schijnvertoning?
Sara: Je maakt me somber...
Ik: Het maakt me somber dat we zoveel wensen, maar het nooit zullen bereiken. En als we het wel bereiken, kan het alleen maar tegenvallen. Omdat dromen nooit de gevolgen van zichzelf laten zien.Toch?
Sara: Waarom klink je zo wijs? Ik krijg zo vaak het gevoel dat ik je gedachten niet volledig kan begrijpen. Ik voel me zo dom bij jou.
Ik: Ik wil zo graag zeggen dat ik het anders ga doen. Dat ik wel mijn dromen behaal. Dat ik een beter en gelukkiger leven ga maken. Ik heb mijn eigen lot in de hand. En dat ik rijk word en mijn rijkdom deel met mijn ouders om ze zo gelukkig te zien.
Sara: En dat ze trots op ons zijn.
Ik: Maar ik besef me elke dag weer dat de toekomst dichter bij is dan het lijkt. De waarheid is dat mijn zweet hetzelfde begint te ruiken als het zweet van mijn vader. De geur die ik als kind zo haatte, ben ik zelf gaan produceren. Ik ben een exact kopie van zijn mislukking. Ik ben de mislukking van mijn moeder en vader tegelijkertijd. Vind je het gek dat we daar niet uit kunnen breken als we al hun tekortkomingen erven? En al hun mislukt aangeleerd gedrag overnemen en nooit op de juiste manier gestimuleerd worden en niemand ons vertelt dat de wereld onveilig, arm en duister is? Dat mijn leven nooit kan tippen aan wat ik vroeger dacht als achtjarige jongen in de zandbak met mijn vrienden. Ik wil leven als in de parfum reclames. Chique, stijlvol, in rijkdom. Ik wil mijn eigen parfum zijn.