#26. Negeer de wanhopigen
De dag waar ik jarenlang van droomde maar nooit kwam, was aangebroken en toen ze me wilde zoenen…
Mijn buurmeisje Sara was de obsessie waar ik als vijftienjarige jongen mee ging slapen.
Zij was mijn rock ’n roll waar ik mee opstond.
Ze zat zo lang in mijn hoofd dat mijn beeld van haar ver verwijderd raakte van de realiteit van hoe ze werkelijk was.
In mijn hoofd dacht ik alles en niets. Te bang om te hopen.
Te bang om te denken dat dat het me niet zou lukken.
Tot ik haar jaren later tegenkwam.
Op een huisfeestje. Jaren geleden.
Waar ze me probeerde te versieren. Omdat ze graag versierd wilde worden.
Het ging niet om mij, maar omdat ze me kende. Ze was veranderd.
De dag waar ik jarenlang van droomde maar nooit kwam, was aangebroken en toen ze me wilde zoenen…
De slechte muziek overstemde elk stemgeluid in deze veel te kleine arbeiderswoning in Bunnik.
De drank sloeg nauwelijks aan.
De blikken op de horloges.
Dit was een feest voor ongenodigde en onbekenden.
De hitte van de zomer was in het huis getrokken. Hoewel we eerste in de tuin zaten - en nu de regen naar beneden kwam - koelde het nauwelijks af.
De achterdeur bleef open staan om de mensengeur vermengd met alcohol en nicotine te verfrissen. De kletterende regen op de partytent buiten gaf een chaotisch ritme aan de avond. Tik, tik, tik, tik.
Sara wilde me.
Versieren.
Ik voelde me als een vlot op een oneindig groot meer:
-Zonder stroming
-Zonder wind
Ik wilde wel. Maar ik kwam niet vooruit.
Ze zat aan haar lange blonde lokken. Ze zat aan mijn arm.
Ze zei dat ze geen lift terug had naar huis. Haar fiets was gestolen.
Ze zei dat ze eenzaam en alleen was.
Dat waren we allemaal, meisje.
Uren later zoende ze met een jongen.
Toen ze haar lippen van hem verwijderde, keek ze mij aan.
Ik staarde terug.
Onafgebroken. Lang.
Een zweetdruppel gleed langs mijn wenkbrauw over mijn wang naar mijn kin.
De regen was opgehouden.
Iemand vroeg of ik een biertje wilde.
Ik zei ‘nee’ en vertrok naar huis.