sycho killer is niet het perfecte feest. Het is een excuus om goedkoop naar de kloten te gaan en een SOA op te lopen. Dat is nooit hoe ik het bedoeld heb. Het perfecte feest is een zoektocht naar extase zonder alcohol en drugs. Een spiritueel gevoel dat moet komen door de beats van de dj.

Ik was een tijdmachine. Ik was een dansbaar onderwerp. Ik was dronken. Ik was knap. Ik voelde me goed.

Controleren of iemand me heeft willen bereiken zonder dat ik het gezien, gehoord of gevoeld heb: Neen.

Kan iemand mij uitleggen wat hard werken betekende? Is het te meten in een waarde?

Hij scheen net de laatste vijf kaarten verkocht te hebben aan een vrouw die zei dat ze het namens mij had gekocht.

**I k** weet wat je wil Charlie. Ik weet waar je naar verlangt. Waar je van droomt. Wat je gelukkig maakt. Wat je wil bereiken en wat je tegenhoudt.

‘Is het een straf of een zegen: Zo sexy en arrogant zijn zoals jij,’ zei hij zuchtend.

Ik zocht haar op de parkeerplaats van de hoge school op en wilde haar vertellen hoe ik erover dacht en wat ik van haar vond.

Iets waar we al jaren over fantaseerden. Iets wat we wilden bereiken met Psycho killer, maar beter konden ervaren als we zelf niet achter de knoppen zaten.

Ik ontmoette Nik op zondagmiddag in de kroeg en zei: ‘Waar is je hart voor Psycho killer. Sinds je een diploma hebt, doe je alsof wij niet hebben bestaan.’

Vriendschap was blijkbaar geen optelsom van overeenkomsten en zwaktes die we voor elkaar compenseerden.

Was het een zegen dat ze me zo goed kende of een wake-up call dat ik iets aan mijn imago moest doen?

Ik had moeten opstaan en schreeuwen: “Het is onzin” en dan mijn pen op de grond laten vallen, mijn tentamenblaadje van tafel duwen en dan boos weg stampen uit het lokaal.

Een feest. **24 uur lang.** Om te vergeten wie we echt wilden zijn in dit leven. Een feest om de rest van mijn leven aan terug te denken. Een perfecte cocktail. Een perfecte dans. Een perfecte zoen.