Wie was ik om Nik’s weg naar de toekomst te versperren.
Maar het was zo zonde als niemand ingreep…
Totdat ik besefte dat een ding hem kon stoppen.
Een moment, waarna hij niet meer kon ontkennen waarom we leefden.
Een seconde, dat we allen beseften dat dit het leven was en het nooit meer zo goed zou worden.
Iets waar we al jaren over fantaseerden. Iets wat we wilden bereiken met Psycho killer, maar beter konden ervaren als we zelf niet achter de knoppen zaten.
Een feest.
Het perfecte feest.
Zodat we gelukkig konden sterven of ongelukkig verder konden leven.
Hunkerend en verlangend koesterden we de herinnering van het feest. Als de knuffelbeer uit onze jeugd.
Die we bewaarden omdat het ons zo’n fijn vertrouwd gevoel had gegeven toen de lampen uitgingen.
Wat we als vrienden nodig hadden was een feest.
En ik wist dat Berlijn de stad was voor dit feest.
En ik wist hoe daar een feest heette. Diep ondergronds. Ergens in een gekraakt gebouw in Kreuzberg. Endzeitparty. Alleen voor genodigden.
De toegangskaarten werden verspreid over Europa. En waren alleen te kopen via - via personen in de krakersscene.
Ik belde Kurt. Sjoerd en Martijn. Ja, Endzeitparty was het cadeau voor Nik. Met z’n vijven feesten, beminnen en lallen. Dit werd het beste feest ooit.
In Berlijn. Kurt regelde een busje. Ik zou zorgen voor de Endzeitparty kaarten.
Omdat ik toen niet kon vermoeden dat het zou uitmonden in een tragedie.