#5. Rot op met je burgerlijk bestaan
Ik ontmoette Nik op zondagmiddag in de kroeg en zei: ‘Waar is je hart voor Psycho killer. Sinds je een diploma hebt, doe je alsof wij niet hebben bestaan.’
Ik was op oorlogspad. Wat betekende dat ik oorlogstaal uitsprak.
Ik ontmoette Nik op zondagmiddag in de kroeg en zei: ‘Waar is je hart voor Psycho killer. Sinds je een diploma hebt, doe je alsof wij niet hebben bestaan.’
Nik: ‘Ik twijfel waarom ik nog aan het organiseren van Psycho killer mee doe. Charlie, wees eens eerlijk. De katers, de prijzen van de condooms. De angst om te veel te vergeten, wat zo belangrijk leek om te onthouden. Het hoeft voor mij niet meer.’
Ik: ‘Ben je onze belofte aan elkaar vergeten?’
Nik: ‘Ik zat laatst op de wc na het Psycho killer feest in Lage Weide en ik wist niet of ik moest kotsen of schijten. Ik kan het niet meer. Ik wil elke dag dezelfde billen vasthouden. Ik wil alleen nog maar dronken worden in mijn eigen huis. Ik wil een baas tevreden stellen. Ik wil geld verdienen. Ik wil Sport 1 abonnement hebben. Ik wil betalen voor porno. Ik wil comfort. Ik wil gewoon comfort.’
Ik: ‘Ik kan bijna niet geloven dat ik je dit hoor zeggen. Uit jouw mond. Vrijheid. Wij staan voor onbegrensde vrijheid.’
Nik: ‘Je houdt je vast aan iets wat er niet is.’
Ik: ‘En jij wilt iets wat we nooit wilden zijn. Moet ik je herinneren waarom we überhaupt Psycho killer zijn gestart?’
Nik: ‘Wees eens eerlijk: Het klonk stoer en overdacht. Maar jij bent de enige die denkt dat het echt de reden was.’
Ik: ‘Waarom denk jij dat we het deden, dan?’
Nik: ‘Om te neuken. Gewoon om te neuken. Vrouwen houden van DJ’s. Wij konden geen plaatjes draaien, maar wel feesten geven. En de vrouwen kwamen. In grote getalen. Dat leven is voorbij. Voor mij in ieder geval.’
Ik zweeg. Hij dronk een Bavaria. Toen gingen we een potje kaarten en leek het net alsof we het er niet over hadden gehad.