#4. Vriendschap is een illusie

We hielden van dezelfde muziek. We keken dezelfde films. We lachten om dezelfde grapjes.

Maar het mocht niet baten.

Hij liet me zien dat het soms belangrijk was om ergens voor te gaan. Ik liet hem zien dat morgen niet bestond.

Vriendschap was blijkbaar geen optelsom van overeenkomsten en zwaktes die we voor elkaar compenseerden.

Het leek erop dat we al jaren iets instant hielden wat slechts een jaar had geduurd. Een fundament dat blijkbaar zo intens was dat we elkaar weigerden los te laten. Maar ik moest eerlijk zijn: We probeerden iets te zijn wat er niet was.

Objectief gezien waren we geen vrienden meer.

Vrienden bestaan niet

De groep hield Nik en ik bij elkaar. Psycho killer organiseren was het excuus dat we elkaar de hand schudde en kort in elkaars ogen keken.

Nik stond voor alles wat ik niet was.

Ik dacht dat we hetzelfde dachten over “hier en nu”. Maar hij had zijn blik op de toekomst gewijzigd.

Hij wilde een diploma. Een baan. Een huis. Een vriendin. Een hond. En kinderen. Een tuinslang. Een garage. Een elektrische grasmaaier. En een konijn.

Hij wilde afscheid nemen van het leven van Psycho killer.

Snapte hij dan niet waarvoor we dit allemaal deden?

Om te vervagen in tijd. Om “later” te vermijden en te doen alsof vandaag nooit overging. Om te doen alsof morgen niet kwam. Om zoveel ervaring op te doen. Zoveel ervaring waar de gewone man zelfs tot zijn honderdste verjaardag niet aan zou kunnen tippen.

Zoveel ervaring dat we jong en gelukkig konden sterven.

Dat was waar Psycho killer voor stond. Dat was de reden dat Martijn, Kurt, Sjoerd, Nik en ik het hadden opgericht.

• Feesten

• Vergeten

• En dan neuken

Elke dag die kwam raakte we verder verwijderd van dat jaar dat we niet zonder elkaar konden. Elke dag die aanbrak, vervaagde het gevoel waarom ik hem ooit zo mocht.

Het einde

Hij was altijd de natuurlijke leider geweest van de vriendengroep.

Nu wist ik dat zijn diploma het begin van het einde was van ons verbond.

Ik was bang dat Kurt, Sjoerd en Martijn ook gingen inzien waarom alle dode zielen kozen voor het leven dat wij nooit wilden leiden.

Nik wilde het opeens wel. Hij ontkende, nog wel. Maar ik zag genoeg aanwijzingen dat hij binnen twee jaar een zorgzame vader kon zijn.

< Vorig bericht Volgend bericht >