#3. Een herinnering aanmaken
Was het een zegen dat ze me zo goed kende of een wake-up call dat ik iets aan mijn imago moest doen?
Ik wist niet wat ik erger vond: Vertellen dat ik alweer niet kon afstuderen of accepteren dat mijn vriend en huisgenoot Nik wel zijn diploma had gehaald.
Hij vond net zoals ik dat diploma’s niets voorstelde. Ons standpunt was: Een nog te behalen diploma zei meer iets over de managers die ons in de toekomst gingen aannemen, dan werkelijk iets over onze eigen kwaliteiten.
Dit standpunt viel niet te rijmen met zijn euforisch enthousiasme. Hij belde iedereen op, was vier dagen dronken en liep elke dag met zijn handen juichend in de lucht een rondje rond het studentenhuis.
Waarom negeren ze mij?
Tot mijn verbazing had niemand interesse voor mijn falen. Alsof ze het al hadden ingecalculeerd dat ik het weer niet zou halen.
Was het een zegen dat ze me zo goed kende of een wake-up call dat ik iets aan mijn imago moest doen?
Kurt vond dat Nik er zo hard voor had gewerkt, dat we hem iets moesten geven als vriendengroep en co-organisatoren van Psycho killer.
Een waterpistool
De laatste keer dat ik de stad in ging voor een cadeau kwam ik terug met een waterpistool voor mijn buurjongetje voor zijn kinderfeestje.
Ik geloofde niet in cadeaus. Mijn aanwezigheid was al een gift op zich.
Sjoerd steunde Kurts standpunt. Ik bleef erbij dat fysieke cadeaus inwisselbaar waren en in deze consumerende samenleving niets voorstelden.
Dus vond Kurt dat we iets moesten geven voor zijn herinnering.
Maar wat?