‘Pijp me,’ las meneer Jansen hardop voor en zijn mondhoeken krulde van leedvermaak omhoog.
Ik zat in een ongemakkelijke stoel in zijn kantoortje, me af te vragen of er een God bestond die met mij te doen had.
Hij vouwde het blaadje wat ik had gekregen van Lucy tijdens mijn tentamen dicht.
Ondanks zijn grijze haren zag meneer Jansen eruit als een van de jongens.
‘Is het een straf of een zegen: Zo sexy en arrogant zijn zoals jij,’ zei hij zuchtend.
‘Dit sexy zijn kost me minstens een half jaar van mijn studie als het cijfer 1 blijft staan, meneer. Laat me alsjeblieft mijn tentamen overdoen. Bij een 6,7 ben ik afgestudeerd en zie je me nooit meer terug,’ smeekte ik op hoop van zegen.
Jansen: Jij organiseert feestjes in je vrije tijd, is het niet? Mijn dochter heeft die Psycho killer feestjes wel eens bezocht. Ik vond het maar niks.’
Jansen boog voorover en wees met zijn vinger naar me.
De aardbei in mij
‘Toen ik studeerde plukte ik in de zomer aardbeien in de Betuwe. Zodat ik genoeg geld had om een mooi meisje mee uiteten te nemen. Ik werkte hard en verdiende weinig. De mede plukkers waren het na twee weken hitte zat en begonnen met de geplukte aardbeien een gooigevecht. Ik stond voor een keuze: Ik doe mee en word ontslagen, of ik negeer het en ben een loser en ga voor het meisje.’
Meneer Jansen zweeg even.
Jansen: ‘Dat is het verschil tussen jou en mij. Jij kiest altijd voor de korte termijn: Het snelle bevredig bare geluk. Ik weigerde mee te doen en voorkwam zo ontslag. Jij had ook een keus toen Lucy je het blaadje aanbood.’
‘En? Was het gelukt om met je zuur verdiende geld haar te versieren?’ Vroeg ik.
‘Dat is niet belangrijk. Het cijfer 1 blijft staan. Ik zie je volgend jaar terug.’
Mijn wereld viel in duigen. Een jaar voor niets gewerkt. Mijn laatste hoop.
Ik stond op, gooide voor de vorm de stoel om en liep zijn kantoor uit en smeet zijn deur dicht.