Zelfkennis. Jezelf zijn. Jezelf vinden. Jezelf leren kennen.

Wat een onzin.

Ik wist beter wat ik niet wilde doen, dan wat ik wel wilde zijn.

Lucy had me erin geluisd. Misschien had ik het wel verdiend. Al bleef ze een vuile hoer.

Ik had haar een lange sorry-mail gestuurd en gevraagd of ze de Endzeitparty kaarten wilde verkopen. Want ik wilde met mijn vrienden naar dat feest in Berlijn.

We spraken overdag af in kafe België aan de Oude Gracht in Utrecht.

Ik vond haar zittend bij het raam. Ik ging tegenover haar zitten en zweeg.

Lucy: ‘Ik weet niet wat ik erger vind: Je pijnlijke e-mail die ik ontving of die schijnheilige kop die je nu trekt alsof er niets aan de hand is. Je mag best weten dat ik heb gehuild. En mijn hart deed heel veel pijn. Ik hield van je en durfde dat te mailen naar je.’

Ik: ‘Sorry.’

Lucy: ‘Ik dacht dat jij anders was. Dat jij de waarheid wel zou kunnen waarderen. Maar je bent nog erger dan de rest: Je bent gemiddeld en dom. Ik heb expres de feestkaartjes gekocht, om jou pijn te doen.’

Stilte. Ik haalde mijn schouders op, omdat ik graag zo’n persoon wilde zijn.

Lucy: ‘Vertel me waarom je zo graag die kaartjes wil hebben. Geen geouwehoer. Geen gelul. De waarheid, met gevoel.’

Ik:‘Weinig dingen lijken er toe te doen in mijn leven. Ik neuk met vrouwen die ik niet leuk vind. Ik weet niet wat ik wil worden. Ik weet niet wie ik ben en waarom ik hier zit. Maar het enige wat mij nog een klein beetje plezier geeft in het leven… …Dat is samen feesten met mijn vrienden.’

Ik slikte, voor het dramatisch effect.