Zijn woorden galmden een uur lang door mijn hoofd.
De drank liet me de tijd vergeten. De drank liet me goed voelen. Al het geluid vervaagde. Alle mensen om me heen zag ik even niet staan.
Voor wie ik alles in godsnaam deed. Tot voor kort zou ik antwoorden: Mezelf.
Maar nu wist ik in een moment van helderheid en kunde voor wie ik het deed.
Mijn buurmeisje Sara. Met wie ik als 15-jarige filosofeerde over later. Over dat we niet wilden eindigen als onze ouders. Dat moment probeerde ik in stand te houden. Ik deed het voor de 13-jarige Sara waar ik drie jaar achteraan liep. Maar haar nooit in mijn armen had.
Ze was nu niet meer wie ze vroeger was. Maar in mijn hoofd was ze nog exact hetzelfde meisje waar ik mijn hart aan verloor.
En ik deed het voor Lucy. Dat lelijke wijf zonder BH dat ik graag een minderwaardigheidscomplex bezorgde.
Omdat ik genoot van vrouwen die naar me verlangde, maar me nooit zouden krijgen.
Ik deed het voor Cleo: De ongrijpbare mysterieuze zelfstandige vrouw die mijn hoofd op hol kon brengen. Die me buiten mezelf liet treden. Die me ver buiten mijn comfort zone bracht en me zwak en slap maakte.
Wat wil wilde:
-Psycho killer-feestjes blijven organiseren.
-Mijn eigen toekomst belemmeren en saboteren.
-Mezelf vergeten.
-Mijn vrienden vasthouden aan mijn eigen wensen en idealen.
Ik deed het voor Sara. Indruk maken op een spook uit het verleden. Om te laten zien dat onze gesprekken over later waar waren.
Ik wilde geen toekomst. Ik wilde niet oud worden. Dat leven was ik nu aan het leven.