Ik kon me niet herinneren dat de rode voordeur er zo slecht aan toe was.

De bel klonk debiel. Ik wachtte geduldig. Tot Cleo zou open doen en me de Endzeitparty-kaarten terug zou geven.

Het was iemand anders.

Een lange man met lang vet haar, gehuld in een roze badjas. Hij keek me glazig aan. Ik kon me herinneren dat Cleo had verteld over haar huisgenoot.

‘Luister, is Cleo thuis?’ Hij bestudeerde mij van top tot teen. Snifte met zijn neus en rochelde met zijn keel. Toen knikte hij nee.

Waarom deed hij me denken aan een holbewoner?

‘Ik ben een vriend van haar. Ik heb vannacht wat laten liggen in haar kamer. Als je me binnen laat, kan ik het pakken, zeg maar.’

‘Cleo heeft nooit slapers,’ zei hij.

‘Toch wel. Het is belangrijk.’

‘Cleo laat mannen nooit bij haar slapen. Ik ben al vier jaar lang haar huisgenoot. Ik weet wat ze zegt en ervaar wat ze doet: Ze laat nooit mannen bij haar slapen. Dus.’

‘Ik denk dat ze meer dingen voor je verzwijgt. Wil je haar opbellen om toestemming te vragen?’

‘Ze zou alleen de ware naar binnen laten. Jij ziet er niet uit als haar ware. Je bent te - hoe zou ik het zeggen - te gewoontjes.’

Toen zag ik iets wat ik niet wilde zien. Zijn roze badjas had zich langzaam opengevouwen. Ik zag dat hij daaronder niets aan had. Het bungelde tussen zijn oerwoud van schaamhaar naar buiten: Zijn piemel.

Ik wilde het negeren. Het lukte me niet. Wat voor persoon wilde ik zijn? De persoon die direct zei: ‘Je hebt wat bij je lip zitten.’ Of was ik de persoon die het zag maar uit schaamte niet durfde te zeggen?

Fuck it.

‘Je piemel bungelt naar buiten.’

Hij trok zijn wenkbrauw omhoog en keek toen naar beneden. Toen vouwde hij met zijn twee handen de badjas nog meer open en duwde zijn heupen vooruit en maakte er rondjes mee.

‘Kan je het zo beter zien?’

Toen nam hij een stap terug en knalde de deur voor mijn neus DICHT.

< Vorig bericht Volgend bericht >