#40. Ritme is een danser
Op de tonen van Snap fluisterde Nik in mijn oor: ‘Als dit een afscheidsfeestje is van mijn oude leven, ben ik je dankbaar!’
De discolichten verblindde kort mijn ogen. De bass maakte me doof voor andermans gelul.
Ik keek Nik aan. Hij pakte me bij mijn schouder en ging met zijn mond naar mijn oor: ‘Martijn zei dat jij dit hebt bedacht om hier naar toe te gaan. Naar Berlijn. Om te vieren dat ik een nieuw leven inga.’
Hij nam afstand van me en begon met zijn armen heftig te bewegen op het ritme van de muziek.
Ik keek hem aan en schreeuwde: ‘Wat dan.’
‘Bedankt! Ik meen het. Dit is het feest van het jaar. Een waardig afsluiten van mijn oud leventje!’
Hij moest het verkeerd begrepen hebben. Ik schreeuwde in zijn oor: ‘Ik heb het georganiseerd om je te laten beseffen dat dit ons leven is. Om je op andere gedachtes te laten brengen.’
Hij keek me verward aan en ik snapte dat hij me nauwelijks had verstaan. Ik zei: ‘Ik deed het om je bij Psycho killer te houden.’
Hij zei: ‘Yes. Thanks.’
Hij had me niet gehoord.
Hij pakte mijn schouder vast en zei met zijn dronkenhoofd al speeksel tuffend in mijn oor: ‘Ik heb me vergist in je. Ik dacht dat je me dwars wilde zitten nu ik een diploma heb en zo. En nu ik wil gaan samenwonen met mijn vriendin. Maar je steunt me. Bedankt!’
Ik keek hem aan en glimlachte en ik voelde me blij en bedroefd tegelijkertijd.
Mijn plan was mislukt.
Ik was mislukt. Nou en.
Ik dacht dat ik invloed had op vrienden. Dat ik mensen in beweging kon brengen. Dat ik Nick werkelijk kon overtuigen om niet te gaan samenwonen.
Maar ik werd verkeerd begrepen.
Ik dacht aan de man die dronken op de vloer lag. Daar had ik een verschil kunnen maken in iemands leven. Door hem te helpen. Maar dat deed ik niet.
Ik wilde Nick helpen. Maar die wilde niet geholpen worden.
Ik was verward. Maar ik was vooral niemand.
Betekenisloos ging ik door mijn eigen leven.
Ik walgde van mezelf.