episode 9 #9.13. Gedachtes van een loner Ik haalde een verfrommeld pakje uit mijn zak en gaf het aan Sasha. Ze haalde een sigaret eruit en stak ‘m aan met een kleine aansteker van haarzelf. ‘How is life?’, Vroeg ze me. ‘Wel oké. Ik ben met je ex Kurt op stap. Hij is binnen aan het dansen
episode 9 #9.12. We dansen De groene discolichten vielen precies op Kurt. Hij bewoog met zijn hoofd en armen alsof ze een waren. Hij was een van die gasten op de dansvloer die zonder arrogantie of zelfverzekerdheid danste alsof niemand keek. In zichzelf, vol zelfvertrouwen en plezier. Kurt was die onbereikbare gast waar elk meisje
episode 9 #9.11. Vrouwen laat je wanhopig achter in de kroeg Het stelde me gerust dat Kurt Rachel had achtergelaten in de kroeg. Prima als zij met elkaar in bed doken. Ik gunde Kurt zijn chicks. Ook de chicks die ik nooit kon krijgen. Maar niet vanavond. Niet nu we eindelijk weer met z’n twee door Utrecht zwierven. Net zoals
episode 9 #9.10. Een ongewenste zwangerschap is het beste te vergelijken met een ongewenst gesprek Onafgebroken lang keek ik naar Kurt en Rachel. Zij zat op de barkruk en was met haar haren aan het spelen. Hij stond naast haar als een don juan met een hand in zijn broekzak en een andere hand om haar regelmatig aan te raken. Hij begreep het vroeger al
episode 9 #9.9. De mensen die alleen aan een tafel in de kroeg zitten II Kurt en ik zwegen beiden. Rachel stond precies tussen ons in. We hadden dit gespreksonderwerp [https://www.psychokiller.eu/9-8-de-mensen-die-alleen-aan-een-tafel-in-de-kroeg-zitten-i/] al anderhalf jaar genegeerd. Alsof het niet bestond. En nu was het opeens uitgesproken. Tegen een waardeloos mens zoals Rachel. Het was een van de vele barsten in onze vriendschap.
episode 9 #9.8. De mensen die alleen aan een tafel in de kroeg zitten I Het was suf dat ik nu alleen aan het tafeltje zat en Kurt daar met Rachel aan de bar stond te praten. We kenden elkaar en dan bleef ik hier zwijgzaam zitten. Dit was awkward. Ze zou vast denken waarom ik niet bij hen kwam staan. Ik wilde niet met
episode 9 #9.7. Ik heb receptoren in mijn brein die me bewust maken dat mensen naar me staren Soms voelde ik de ogen branden op mijn lichaam. Alsof ik een onzichtbaar zintuig had voor gestaar van een ander. Het maakte me altijd licht ongemakkelijk. Ik was me opeens bewust van elke beweging die ik maakte. Een vermoeiende bezigheid. Hoeveel mensen op aarde waren zich 24 uur per dag
episode 9 #9.6. Meiden in korte rokjes zijn soms hopeloos verdwaald Terug aan tafel in deze niet hippe kroeg keek ik Kurt dwingend aan. Het zat me nog steeds dwars dat hij die gast vijf euro gaf [https://www.psychokiller.eu/9-5-de-klootzak-in-mij/]. Bovendien liet hij mij alle rondjes betalen, omdat hij zogenaamd zo arm was. Kurt zag mijn donkere blik en
episode 9 #9.5. De klootzak in mij We stonden buiten in de kou een sigaret te roken. De alcohol had mijn ziel overgenomen. Ik merkte dat ik hier niet te veel op moest letten. Het liet me duizelen en bracht een vlaag van angst met zich mee. De angst om hier flauw te vallen [https://www.psychokiller.
episode 9 #9.4. Wel je nagels wassen Tientallen minuten vlogen voorbij toen we een nieuwe kroeg zochten waar we verder konden chillen. Ze waren te vol. Te leeg. Te alternatief. Te hip. Te vaag. We eindigden uiteindelijk na een lange wandeling door de binnenstad van Utrecht bij een café vlak bij de Stadsschouwburg op Lucasbolwerk. We gingen
episode 9 #9.3. Eten, neuken en een klootzak zijn Ik draaide me om op mijn stoel en keek kort naar de twee meiden. Ze stonden dicht tegen elkaar aan bij de bar en keken vluchtig naar Kurt. Waarschijnlijk hadden ze de twintig jaar nog niet aangetikt. Onervaren meiden uit de provincie die voor het eerst op kamers woonden in
episode 9 #9.2. Conversaties in de kroeg Kurt trok zijn zwarte stropdas recht en deed de kraag van zijn witte overhemd goed. Toen stak hij een sigaret op. De laatste kroeg in Utrecht waar dit nog kon. Hij had de gave om zijn geldloos bestaan te maskeren met zijn kledingkeuze op avonden als deze. Zijn lange haren
episode 9 #9.1. Dat troosteloze gevoel dat je hier niet hoort te zijn Het overviel me. Dat verstikkende gevoel. Dat het allemaal voor niets was. Ik probeerde het te maskeren door met mijn ogen dicht te dansen. Door gewoon te blijven bewegen en vragen elegant te negeren, door naar mijn oor te wijzen en dan naar de geluidsboxen. Ik danste swingend met mijn
episode 8 volume 2 #8.18. Verlangen naar een treurige winterse dag Ik voelde me ouder en ouder worden. Mijn verleden rekte zich steeds [https://www.psychokiller.eu/1-ik-vind-mijn-vrienden-niet-meer-leuk/] meer uit in mijn hoofd. De pijn van schaamte en afkeer was nu nog vers. Maar ik wist nu al dat over een paar jaar het gevoel was vervaagd. Dat ik dan zou
episode 8 volume 2 #8.17. Chucky Ik wenste dat geweld een opluchting zou moeten zijn voor een hele hoop opgekropte gevoelens. Gewoon een steen in iemands kop rammen. Net zo hard tot zijn hersenen er aan de andere kant uit kwamen. En dan overladen worden met een gevoel van euforie, voldoening en een schoon geweten. Ik
episode 8 volume 2 #8.16. Hoe twee mannen zoenen Ik voelde me opgelucht [https://www.psychokiller.eu/8-15-bros-before-hoes/]. Sinds Hein in ons leven was gekomen [https://www.psychokiller.eu/4-verlangen-naar-21-juni/] het een verkeerde kant op tussen Nik en mij. Een onnodige verkeerde kant. Ik was de enige die het zag. Nu was het weer oké. Soort van. Hoe ik
episode 8 volume 2 #8.15. Bros before hoes Uitgeput pakte ik een biertje van achter de geïmproviseerde bar op dit Psycho killer feestje [https://www.psychokiller.eu/8-14-dansen-doe-ik-niet-voor-mijn-plezier/] in Nieuwegein. Nik kwam op me af en zei: ‘Charlie, we moeten praten.’ Twee minuten later stonden we op het dak van het kantoorpand. Ik zag de Dom aan de
episode 8 volume 2 #8.14. Dansen doe ik niet voor mijn plezier Ik danste alsof mijn leven er vanaf hing. Op dit Psycho killer-feest in een verlaten kantoorpand in Nieuwegein. Ik baalde dat Nik nota bene Hein en Chuck had uitgenodigd [https://www.psychokiller.eu/ik-veroordeel-niet-per-definitie-dikke-vrouwen-ik-bejubel-hun-kleding/] . We hadden er in de aanloop van dit feest flink ruzie over gemaakt. De andere Psycho
episode 8 volume 2 #8.13. Tinder verpest mijn leven als vrijgezel ‘Wat mot je,’ zei PJ tegen me toen ze de deur opendeed. ‘Ik wil praten.’ ‘Over wie.’ ‘Over je ex, Hein.’ ‘Die kan rotten in de hel. Dat meen ik.’ Ze sloot de deur voor mijn ogen. Ik belde nogmaals aan. Ze deed met een loeichagrijnig gezicht open. Ik moest
episode 8 volume 2 #8.12. Het tegenovergestelde woord van eenzaam Ik voelde me vaak verwijderd van alles om me heen. Ik had het idee dat ik alles om me heen niet meer kon aanraken. Als mensen me belden, wilde ik niet opnemen. En als ik zin had om te feesten en graag met ze wilde drinken, konden ze niet. Ik
episode 8 volume 2 #8.11. Waky waky Puk maakte me de volgende dag wakker met de mededeling dat ik moest gaan. Ik lag als een foetus op haar piepende Ikea-stoel. ‘Waarom mag ik niet blijven?’ Vroeg ik met een schorre stem. ‘’Je hebt me geen enkel moment het idee gegeven dat je iets voor me voelde. Je
episode 8 volume 2 #8.10. Op haar kamer in Overvecht Ik zat aan de rand van haar bed in haar kamertje in een smerig flatje in Overvecht. Ik zat na te denken wat ik hier deed en wat ik morgen rond dit tijdstip zou doen. Puk sliep. De langs denderende vrachttreinen lieten de ramen hard trillen. Ze had weinig discipline.
episode 8 volume 2 #8.9. Puk doet het weer Ik had de meest troosteloze seks ooit. Met een meid die ik in mijn hoofd heel hoog [https://www.psychokiller.eu/2-hoe-backspacen-het-nieuwe-backpacken-wordt/] had zitten. Ook al had ik maar tien minuten met haar gepraat toen zij heel space was en ik heel dronken [https://www.psychokiller.eu/3-als-we-beiden-dronken-zijn-gaan-onze-gesprekken-eigenlijk-nergens-over/] . Ze lachte
episode 8 volume 2 #8.8. Vertel nog eens dat verhaal over je moeder die je in elkaar mepte Wie had vrienden nodig als elk meisje in de rij stond om een blik van mij te krijgen. Waar had ik diepgaande gesprekken [https://www.psychokiller.eu/3-als-we-beiden-dronken-zijn-gaan-onze-gesprekken-eigenlijk-nergens-over/] voor nodig, als mijn ogen overal naar toe konden gaan. Waar had ik Nik voor nodig als hij alleen maar pijn en
episode 8 volume 2 #8.7. Waarom jij mijn vriend niet meer bent Na de pannenkoeken [https://www.psychokiller.eu/6-toen-hein-wilde-weglopen/] besloten Nik en ik een sigaret te roken op het balkon. De zon kleurde de lucht oranje. Daar maakte Nik een foto van. Met die treurige Overvechtflats op de voorgrond. ‘Wat zou Instagram zonder de zon zijn,’ zuchtte ik hard. Maar Nik
