#9.26. Ik kon haar nemen, maar ik wilde haar helemaal niet
Na de lunch vertrokken ik, Hugo en Kurt terug naar Utrecht. Het afscheid was kort en kil met Rosalie. Rob en de moeder knuffelden ons alsof we hun kinderen waren.
Net over de grens in Nederland besloten we bij een wegrestaurant een kop koffie te drinken.
Ik zat tegenover Hugo. Naast Hugo zat Kurt. Hij had zijn kop begraven in zijn armen die plat op de tafel lagen. Hij had geen woord met me uitgewisseld.
Ik vermoedde een kater.
‘Waarom heb je geen baan’, vroeg ik aan Hugo.
‘Heb ik niet nodig.’
‘Hoe kom je aan geld dan?’
‘Mijn oma heeft vanaf mijn geboorte geld opzij gezet voor mijn toekomst.’
‘Wat ga je doen als dat geld op is.’
‘Dude. Ik leef van 15 euro per week.’
‘Je energie- en je zorgkosten dan?’
‘Plus dat ja. Die fucking zorgkosten.’
Kurt tilde zijn duffe hoofd op en keek ons beiden woest aan.
‘Gasten, gasten. Dit gesprek gaat nergens heen’, zei hij.
‘We hebben alle drie een kater’, zei ik bemiddelend.
‘Heb je dit weekend met Rosalie geneukt of niet?’ Vroeg Kurt.
‘Nee.’
‘Waarom deed ze dan zo raar tegen je bij het afscheid?’
‘Volgens mij wilde ze me, maar ik had daar niet zoveel zin in. Ik bedoel, een weekend met jou en Hugo. Ik was daar niet voor haar.’
‘Oké.’
‘Wat oké,’ zei ik. Hij geloofde me niet. Uiteraard niet.
‘Het zou immoreel zijn als je wat met haar gedaan zou hebben. Onrespectvol naar mij toe.’
‘Er is niets gebeurd. Ik kan het weten. Ik sliep boven hem,’ zei Hugo. Ik keek hem verbaasd aan. Die zag ik niet aankomen. Hugo die voor mij opkwam. Wauw.
Kurt begroef zijn gezicht weer in zijn armen.
‘Hoe lang denk je nog te gaan gamen,’ vroeg ik aan hem.
‘Tot het einde van mijn leven.’
‘Waarom ga je niet studeren.’
‘Daarom niet.’
EINDE episode 9
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox