#10.7 Toen Tiesto door de gymzaal dreunde (en we ons afvroegen waarom nou Tiesto)

#10.7 Toen Tiesto door de gymzaal dreunde (en we ons afvroegen waarom nou Tiesto)

Tiesto galmde door de luidsprekers van de dj. Te hard met te veel ruis en bass. Nog zo’n ding met gymzalen. Hoe hard de muziek ook stond, het bleef galmen als een gymzaal…

Iedereen keek instinctmatig naar de deur van de gymzaal. Daar moest het gaan gebeuren.

Toen, op de maat van het nummer, kwamen twee gasten met petjes en zonnebrillen op, en een gettoblaster op hun schouders als ware hiphoppers binnen gegorrilaad.

Toen volgde een verlegen meid die zich in een cheerleaderoutfit had gehesen. Ze bewoog fanatiek met haar twee rode pompoenen in haar hand.

En daar kwam de organisator zelf binnen gewandeld met een zonnebril op zijn neus en een vlinderdasje om zijn nek gestrikt. Hij applaudisseerde luid op de beat van het nummer en keek iedereen triomfantelijk aan.

Ik begreep nu wat Kurt bedoelde. Deze man hield van aandacht. Als je van nature geen charme over je heen had en de aandacht niet in de groep kon opeisen, moest je het op een andere manier proberen.

Ik kende dit soort types wel. Het had iets heel treurigs. Elk woord die ze zeiden, elk gebaar dat ze maakten, zag je dat het niet echt was. Hugo had gelijk. Sommige mensen wilden inderdaad iets zijn wat ze nooit konden worden.

Dit waren de type gasten die op een latere leeftijd vielen voor te mooie vrouwen uit Moskou, Bangkok of Manilla. Dit waren de vertegenwoordigers die zonder vorm van schaamte zeiden ‘die heb ik thuis ook’. Dit waren de gasten die al schreeuwend en manipulerend hun gelijk probeerden te halen als leidinggevende. Dit waren de gasten die out gingen van te veel xtc, alcohol en oververhitting. Ze stonden niet in contact met hun ware lichaam. Ze deden iets waarvan ze dachten dat ze zo moesten zijn. Zij kochten dure spullen om indruk te maken op anderen. Zij kochten vriendschappen door altijd rondjes te betalen zonder tegenprestatie te verwachten. Zij wilden zo graag gezien worden, terwijl niemand ze wilde zien.

We speelden het spelletje maar al te graag mee. Als toeschouwers. Als profiteurs.

De organisator wees naar een aantal jeugdige meiden. Die begonnen te gillen van enthousiasme.

Ik keek Kurt met verbazing aan. ‘De jarige’, zei hij knikkend alsof ik een debiel was.

De gozer liep naar de dj-tafel in de hoek van de gymzaal en kreeg een microfoon aangereikt.

‘So party people. Nice to have you here in Utrecht. Bedankt voor het komen. We maken deze avond legendary. You know guys, I love you. Lets parteeeeeeeeeey.’

De DJ zette Kanye West in en niemand begon te dansen. Behalve de jarige dan. Samen met de cheerleader die met de blik in haar ogen aangaf dat zij er ook niks aan kon doen dat ze zo moest dansen.

‘Wat een entree’, zei Hugo. ‘Indrukwekkend in zo’n amper gevulde zaal. Als ik hem was zou ik snel met die hoeren en cocaïne komen, anders ben ik weg hier.’

‘Iemand bier?’, vroeg Kurt.

‘Doe maar wat sterkers’, zei ik. ‘We kunnen beter profiteren van zijn rijkdom, toch?’

Kurt liep met Hugo naar de andere kant van de zaal waar de drank en hapjes lagen verspreid over een tafel.

Ik richtte mijn ogen weer op de dame in haar blauwe cocktailjurk. Ik wilde weten wie ze was. Kee had het antwoord.


Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox


Volg Psycho killer op Facebook en Instagram