#10.9. Hoe Disney mijn wereld vernietigde
‘Waar zou jij een blog over willen beginnen?’, vroeg Kee . Ze keek me verveeld aan. Ik krabde achter mijn oor en haalde mijn schouders op.
‘Ik zou graag een antiblog willen beginnen over meiden die van paarden houden’, zei ik. ‘Dat beeld van vroeger op het schoolplein raak ik maar niet kwijt. Vijf van die meiden die als paarden achter elkaar aan galopperen en dan een andere meid die de dressuurder speelt inclusief een lange tak die als zweep diende. Wat is dat toch met meiden en paarden en gedomineerd worden?’
Kee haalde haar schouders op. ‘Ik speelde vroeger mee met de jongens in het bos. Oorlogje.’
Ik keek naar Cynthia. Ze stak een nieuwe sigaret op en stak 'm aan. Ze blies de rook uit richting de grond.
‘Cynthia heet ze dus’, zei ik.
‘Vind je haar echt leuk?’
‘Ik vind haar brave naïeve uitstraling wel wat hebben’, zei ik.
‘Doet je zeker aan je moeder denken.’
‘Juist niet’, zei ik.
‘Ik begrijp Cynthia wel. Ik heb ook een paar maand vrijwilligerswerk gedaan in Ghana. Het gaf me een bevrijdend gevoel. Echt. Het voelde echt alsof ik de wereld een klein beetje had verbeterd. Maar nu ik terug in Nederland ben vraag ik me af wat ik daar echt heb gedaan. Ik verscheen maar heel kort in hun leven en was toen weer verdwenen. Waarschijnlijk de zoveelste blonde jonge doos die iets waardevols wilde toevoegen. Ik denk niet dat ze aan mij terugdenken. Ik wel. Ik denk elke dag aan ze. Ik wou dat ik iets voor ze betekend had. Echt iets waardevols. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik tot dezelfde conclusie kom. Ik heb daar volgens mij echt niets voor ze gedaan.’
‘Hoe heet je blog?’
‘How Disney destroyed my world.’
‘Wordt het een beetje gelezen?’
‘Sjezus man. Boeit het je soms echt niet wat ik net zei over Ghana?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Goed dat je hebt ervaren dat we daar niets te zoeken hebben,’ knikte ik instemmend.
‘Oké, fijn. Bedankt voor je support man,’ zei ze. Ze stak een duimpje omhoog.
‘Graag gedaan’, zei ik. ‘Zit je op Facebook?’
‘Ik zit niet op Facebook’, zei ze alsof ze een hap van een zure appel nam.
‘Ben je er zo een.’
‘Ik verdoe mijn tijd niet met het leven van anderen.’
‘Maar je schrijft wel zure stukjes over bloggende beautyqueens.’
‘Daar heb je me Charlie. Bulls eye. Dus.’
Ik viel stil. Bij de ingang van de gymzaal zag ik een wat oudere dame binnenwandelen en verlegen om zich heen te kijken. Ze was geen spat veranderd. Ze had kort wit haar en, droeg een wit shirt en een kort rokje. Ze had een mollige kop gekregen.
‘Dat is Yori’, zei ik tegen Kee.
‘Wie is Yori?’
‘Ik had een crush op haar toen ik dertien jaar oud was.’
‘Sla je slag tijger. Je bent nu oud en wijs genoeg om haar eens flink te nemen. En daarna pak je Cynthia. Klinkt als een plan, niet?’
‘Waarom zeg je dat.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Sjoerd heeft me wel eens wat verteld over jou. Jij bent toch een vrouwenverslinder?’
‘Volgens mij had Sjoerd het over iemand anders.’
‘Ik denk het niet.’
‘Waarom ben jij hier?’
‘Ik hoopte dat mijn ex hier zou komen. Maar ik heb hem nog niet gezien.’
‘Waarom zou je je ex willen zien.’
‘Ik weet niet. Nostalgie. Hij is de enige die me echt begrijpt en zo.’
Ik zei niets. ‘Dat klonk zeker heel dramatisch?’, vroeg ze toen.
Ik knikte.
‘Ik voel me soms zo alleen en onbegrepen Charlie. Ik kan nachtenlang wakker liggen en verlangen naar een man. En elke keer als de zon opkomt trek ik dezelfde conclusie: Waarom is hij bij mij weggegaan?’
‘Heeft hij je ontmaagd of zo.’
‘Hoezo dat.’
‘Duizenden mannen op de wereld en jij blijft al je tijd verdoen aan iemand die niet meer van jou is’, zei ik. ‘Het klinkt zo - zonde.’
‘Neh. Het is niet zonde. Het is liefde man.’
Toen die stilte. De stilte dat we waren uitgepraat. We begrepen elkaar tot op zekere hoogte niet helemaal.
Zij trok dezelfde conclusie. Toen keek ze me aan. ‘Oké. Succes met je jacht op je jeugdliefde en op die rijke chicks uit ‘t Gooi. Ik ga naar het toilet en dan naar een ander feestje.’
Ze gaf me een hand en liep toen weg.
Alsof we nooit gepraat hadden.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox