episode 10 #10.2 Het trauma van Ter land, ter zee en in de lucht 1. Limp is nix ‘Je houdt je bek’, zei Nathan tegen me. Hij had van die lange vette haren en zo’n Limp Bizkit T-shirt aan. Hij liep toen de gang in, terwijl hij de deur van de woonkamer openliet. Ik kon me de stemmen nog goed herinneren. Opgewekte meidenstemmen
episode 10 #10.1 Schreeuwen helpt niet tegen sadisten 1. Broederliefde bestaat niet Mijn broer was een vreemd wezen. Hij lag elke zaterdag en zondag tot 15.00 uur in bed. Als hij uit bed was gestapt, bewoog hij zich sloom en duf door het huis richting de koelkast of de televisie. De enige vorm van communicatie tussen ons
episode 9 #9.26. Ik kon haar nemen, maar ik wilde haar helemaal niet Na de lunch vertrokken ik, Hugo en Kurt terug naar Utrecht. Het afscheid was kort en kil met Rosalie. Rob en de moeder knuffelden ons alsof we hun kinderen waren. Net over de grens in Nederland besloten we bij een wegrestaurant een kop koffie te drinken. Ik zat tegenover Hugo.
episode 9 #9.25. Je kunt niet alleen alles hebben, eigenlijk heb je gewoon helemaal niets Een zwaar gevoel maakte mij meester. Het was alsof ik naar mezelf keek van boven. Een wanhopige womanizer uit Utrecht die dacht indruk te maken op een model uit Milaan. En dat was juist de crux. Zij zag zichzelf niet als model. Zij zag zichzelf als Rosalie met al haar
episode 9 #9.24. Hoe je een gevoelige jongen moet spelen om met een meisje naar bed te gaan Ik hing met mijn rug tegen de muur aan met een half gevuld flesje bier in mijn hand. Rosalie stond tegenover me. Dicht in de buurt van mijn gezicht. Twee vijftigjarige mannen aan de bar keken me met interesse aan. Ik was minder nieuwsgierig. Sinds zij die Waalse krullenbol [https:
episode 9 #9.23. Toen we gingen schuifelen De natte straten van Brussel begonnen vat op me te krijgen. Het geroezemoes van de verschillende talen. De zwijgzame Belgen. Rosalie die in al haar schoonheid met haar wiegende kont voor me wandelde. Naast dikzak Hugo. Dit was de avond dat het moest gebeuren. Magie. Dronkenmanschap. Liefde. Ik wilde Rosalie
episode 9 #9.22. In Brussel kwam ik erachter dat ik niks met Nederland heb Ik, Hugo en Kurt slenterden door Brussel heen op een druilerige dag. Manneke pis was een dieptepunt. A lot of fuzz about notin’. We aten een broodje in het Warandepark. We bezochten het Koninklijk paleis en Musea voor Schone kunsten. De werken van Dali waren fascinerend. Ik heb ademloos zitten
episode 9 #9.21. Met wie ik graag seks zou willen hebben Rob kwam niet. We aten in een restaurant in de buurt van de Grote Markt wat. Toen verliet Rosalie ons. Ze ging een bevriend model bezoeken in Anderlecht. Teleurstellend. Om de moeder van Kurt niet eenzaam achter te laten, besloten we terug te gaan naar het huurappartement en daar wijn
episode 9 #9.20. Simone de Beauvoir Het gehuurde appartement viel niet tegen. Een vierkamerappartement dat simpel maar luxe was ingedeeld. Een breedbeeldscherm. Sonos-stereo. Een Senseo. De familie van Kurt had geld. Dat was duidelijk. Ik zat languit op de rode stoffen bank met een kop koffie in mijn handen. Naast me zat Hugo op zijn PSP
episode 9 #9.19. Drie zoenen op de wang is een vreemde manier van groeten In Breda pikten we de moeder van Kurt op. Het was duidelijk te zien waar Kurt en Rosalie hun looks vandaan hadden. Al was daar weinig meer van over. Slechts de contouren van een ooit prachtig gezicht en lichaam. Nu was het een rimpelige weggerookte en weggedronken huid in een
episode 9 #9.18. Hoe Football manager mijn leven verpestte Elk stereotype beeld dat ik kon bedenken over een gamer, bezat Hugo. Ogen diep weggevallen in zijn zwarte oogkassen, een onverzorgde grote bos krullen op zijn hoofd en een te papperige buik. Hij droeg All Stars-schoenen en sweaters waarvan de kleur vorig jaar al vaal was. Hugo was een man
episode 9 #9.17. Die ene kater op die ene vrijdagochtend Het duurde even voor ik in de gaten had wie tegen mij praatte. Ik opende mijn pijnlijke ogen en dacht even na waar ik behoefte aan had: 1. Zonlicht 2. Frisse lucht 3. Een glas kraanwater Mijn rechterarm reikte naar de gordijnen en gaf daar een ruk aan. Het zonlicht
episode 9 #9.16. Ik probeerde mezelf te zijn, echt Ze hadden iets dat ik normaal niet om me heen zag. Die prachtige platte buiken, die perfecte kleine borsten en uitgesproken gezichten. En als de (foto)camera ze ving, werden ze iets dat groter dan het leven was. Ik beken. Ik kon uren op internet zoeken naar foto's
episode 9 #9.15. Hoe je iemand op Whatsapp blokkeert Kurt stak een frietje in zijn mond en kauwde met zijn mond open. Als een echte dronken man. We zaten in cafetaria de Baron. ‘Ik zou die vrijheid wel eens willen ervaren. Dat gevoel dat tijd er niet toe doet’, zei hij. ‘En dat denk je in de Filipijnen te
#9.14. Gedachtes van een misdadiger Voor een moment had ik de gedachte om totaal te verdwijnen. Het zou niet moeilijk moeten zijn. Mijn telefoon uit doen, zodat niemand kon zien wanneer ik het laatst online was op Whatsapp of Facebook. Ik zou nu kunnen weglopen. Ik moest gewoon zorgen dat ik nooit meer inlogde op
episode 9 #9.13. Gedachtes van een loner Ik haalde een verfrommeld pakje uit mijn zak en gaf het aan Sasha. Ze haalde een sigaret eruit en stak ‘m aan met een kleine aansteker van haarzelf. ‘How is life?’, Vroeg ze me. ‘Wel oké. Ik ben met je ex Kurt op stap. Hij is binnen aan het dansen
episode 9 #9.12. We dansen De groene discolichten vielen precies op Kurt. Hij bewoog met zijn hoofd en armen alsof ze een waren. Hij was een van die gasten op de dansvloer die zonder arrogantie of zelfverzekerdheid danste alsof niemand keek. In zichzelf, vol zelfvertrouwen en plezier. Kurt was die onbereikbare gast waar elk meisje
episode 9 #9.11. Vrouwen laat je wanhopig achter in de kroeg Het stelde me gerust dat Kurt Rachel had achtergelaten in de kroeg. Prima als zij met elkaar in bed doken. Ik gunde Kurt zijn chicks. Ook de chicks die ik nooit kon krijgen. Maar niet vanavond. Niet nu we eindelijk weer met z’n twee door Utrecht zwierven. Net zoals
episode 9 #9.10. Een ongewenste zwangerschap is het beste te vergelijken met een ongewenst gesprek Onafgebroken lang keek ik naar Kurt en Rachel. Zij zat op de barkruk en was met haar haren aan het spelen. Hij stond naast haar als een don juan met een hand in zijn broekzak en een andere hand om haar regelmatig aan te raken. Hij begreep het vroeger al
episode 9 #9.9. De mensen die alleen aan een tafel in de kroeg zitten II Kurt en ik zwegen beiden. Rachel stond precies tussen ons in. We hadden dit gespreksonderwerp [https://www.psychokiller.eu/9-8-de-mensen-die-alleen-aan-een-tafel-in-de-kroeg-zitten-i/] al anderhalf jaar genegeerd. Alsof het niet bestond. En nu was het opeens uitgesproken. Tegen een waardeloos mens zoals Rachel. Het was een van de vele barsten in onze vriendschap.
episode 9 #9.8. De mensen die alleen aan een tafel in de kroeg zitten I Het was suf dat ik nu alleen aan het tafeltje zat en Kurt daar met Rachel aan de bar stond te praten. We kenden elkaar en dan bleef ik hier zwijgzaam zitten. Dit was awkward. Ze zou vast denken waarom ik niet bij hen kwam staan. Ik wilde niet met
episode 9 #9.7. Ik heb receptoren in mijn brein die me bewust maken dat mensen naar me staren Soms voelde ik de ogen branden op mijn lichaam. Alsof ik een onzichtbaar zintuig had voor gestaar van een ander. Het maakte me altijd licht ongemakkelijk. Ik was me opeens bewust van elke beweging die ik maakte. Een vermoeiende bezigheid. Hoeveel mensen op aarde waren zich 24 uur per dag
episode 9 #9.6. Meiden in korte rokjes zijn soms hopeloos verdwaald Terug aan tafel in deze niet hippe kroeg keek ik Kurt dwingend aan. Het zat me nog steeds dwars dat hij die gast vijf euro gaf [https://www.psychokiller.eu/9-5-de-klootzak-in-mij/]. Bovendien liet hij mij alle rondjes betalen, omdat hij zogenaamd zo arm was. Kurt zag mijn donkere blik en
episode 9 #9.5. De klootzak in mij We stonden buiten in de kou een sigaret te roken. De alcohol had mijn ziel overgenomen. Ik merkte dat ik hier niet te veel op moest letten. Het liet me duizelen en bracht een vlaag van angst met zich mee. De angst om hier flauw te vallen [https://www.psychokiller.
episode 9 #9.4. Wel je nagels wassen Tientallen minuten vlogen voorbij toen we een nieuwe kroeg zochten waar we verder konden chillen. Ze waren te vol. Te leeg. Te alternatief. Te hip. Te vaag. We eindigden uiteindelijk na een lange wandeling door de binnenstad van Utrecht bij een café vlak bij de Stadsschouwburg op Lucasbolwerk. We gingen
