#10.17. De aantrekkingskracht van twee gebroken zielen
We zaten in het café bij mij om de hoek. Een Ierse pub met alleen maar mannelijke stamgasten met enorme buiken. De enige dame hier was de vrouw van een van de stamgasten. Een opvallende blondine met opgestoken haar die een veel te korte leren rok aan had en een veel te strak zittend shirt om haar lichaam had zitten.
Ik vermeed dit soort plekken het liefst. Het deed me te veel denken aan mijn eigen toekomst.
We zaten bij het raam met een brandend kaars voor ons. Nathan staarde daar naar alsof hij gehypnotiseerd was door de vlam.
‘Ik zit in de shit’, zei Nathan na een lange stilte. ‘Flink in de shit. Ik ben blut. Ik heb geen werk meer. Geen dak boven mijn hoofd. Fuck. Ik heb het verkloot.’
Nathan sloeg met zijn vuist op de tafel. ‘Ik ben drie weken geleden ontslagen. Ik was voor de zoveelste keer te laat. Ik dacht dat we samen uit deze shit zouden komen. Maar blijkbaar was ik alleen goed om haar uitgaven te spekken. Ze heeft m’n hele bankrekening geplunderd. De hoer. Toen ik zei dat ik ontslagen was, zei ze gewoon niks. Toen verdween ze om een boodschapje te doen en heeft ze gewoon mijn rekeningen geplunderd. Daarna kwam ze terug en zette ze me het huis uit. Nou. Dat was dat laat maar zeggen.’
‘Heb je mam al gebeld voor wat geld?’
‘Ik heb al eens een paar duizend euro geleend van haar. Ik kan niet nog een keer bij haar aankloppen.’
‘Waarom moest je geld lenen?’
‘Ze wou een auto kopen voor een baan in Maastricht. Die ze uiteindelijk niet kreeg.’
‘Ze klinkt niet als de meest heldere ster aan de hemel.’
Nathan knikte alsof ik gelijk had. ‘Ze hield me aan het lijntje’, zei hij.
‘Twee jaar lang.’
‘Overal waar ik kom, veroorzaak ik ellende. Ik wou dat ik wat meer als jou was.’ Nathan gebaarde met zijn handen naar de hemel. Alsof God hem ging redden vannacht.
‘Want.’
‘Jij hebt in ieder geval 15 vierkante meter om te wonen en je blijft lekker vrijgezel. Ik word elke keer zo verliefd op vrouwen en alleen maar omdat ze aardig tegen me doen. Ik kies de verkeerde vrouwen uit. Ik zie niet helder. Ik ben te wanhopig. Ik ben verloren.’
‘Sjezus. Word je altijd zo somber als je bier drinkt?’
Nathan haalde zijn schouders op. ‘Twee dagen. Dat is het enige wat ik van je vraag. Twee dagen en dan ben ik weg. Ik zweer het je.’
‘Het werkt gewoon niet, oké? Ik heb je twee jaar niet gezien. Ik ken je nauwelijks.’
‘We zijn samen opgegroeid gast.’
‘Ik voel die blauwe plekken nog steeds.’
‘Ach. We waren jong. Maakt ook niet uit. Hoe gaat het met Psycho killer?’
‘Prima.’
‘Als je binnenkort naar een feestje gaat, wil je mij ook uitnodigen? Ik heb behoefte aan een verzetje. Iets wat de aandacht afleidt. Alcohol, vrouwenlichamen, geroezemoes.’
‘Blijf je in Utrecht hangen?’
‘Ik denk het wel.’
‘Tuurlijk. Ik laat je wel weten wanneer. Wat is je 06?’
‘Ik heb geen 06.’
‘Hoe kun je geen mobiel hebben.’
Nathan verhief zijn stem: ‘Omdat dat wijf mijn smartphone heeft afgepakt omdat ze haar telefoon voor de zoveelste keer in het toilet heeft laten donderen. Oké? Daarom. En ik dacht dat het een verschil zou maken. Dat het de relatie zou redden als ik haar nog meer objecten gaf.’
‘Misschien had je het niet zo materialistisch moeten insteken en het meer moeten laten zien met bijvoorbeeld – daden.’
‘Thanks voor je advies.’
Nathan haalde uit zijn jas een foto en liet die aan mij zien. Een foto genomen in zo’n photobooth op het station. Ze had lang blond haar en donkere opgemaakte ogen. Haar huid zag er oud en grauw uit. Nathan keek met een grote glimlach in de lens. Het leeftijdsverschil was duidelijk te zien tussen hen. Het was geen lelijke vrouw, maar de tand des tijden had effect op haar uitstraling.
‘Hoe oud is ze?’, vroeg ik.
‘Tien jaar ouder dan ik.’
‘In je verhalen klonk ze als een tien jaar jongere meid.’
‘Oké. Ik heb een slechte smaak. Prima. Fijn. Is dat er ook uit. Ik ben een mislukkeling. Een fucking mislukkeling zonder geld en telefoon. Dit soort vrouwen zijn als vergif. Ze weten dat ze mij alles kunnen flikken. Puur omdat ik hun aandacht nodig heb. Ik kom hier nooit van af. Het is een beetje zoals mensen die mishandeld zijn in hun jeugd.’ Nathan boog voorover op de tafel en zette de kaars aan de kant.
Hij zei: ‘Ik heb eens gelezen dat mishandelde mannen en vrouwen zich tot elkaar aangetrokken voelen. In de relaties die ze met elkaar aangaan volgen ze het voorbeeld van hun ouders. Je weet wel, via geweld ruzie maken. Maar het gekke is: Het staat toch niet op iemands hoofd dat ie vroeger mishandeld is? Hoe komen ze dan toch bij elkaar terecht? Waarom val ik altijd op die meiden die me volledig kaal plukken?’
Het brandde op mijn lippen. Ik wilde opstaan en in zijn gezicht schreeuwen dat hij een sukkel was. Een gast met te veel issues en te weinig discipline. Een gast die de vrouwen in de watten legde met materialistische dingen. Dat kon iedereen zien. Bij hem viel wat te halen. Zo’n eenzame wanhopige ziel die liefde kocht door geld aan de vrouwen uit te geven.
Maar wie hield ik voor de gek? Nathan was niet anders dan ik. Alsof ik discipline had. Alsof ik de vrouwen niet het hof wilde maken.
Ik deed niet echt mijn best om mijn opleiding tot een goed einde te brengen. Ik was te lui om te werken voor mijn geld. Ik leefde van de toelage van mijn moeder en van de studiefinanciering en van een lening. Ik wist niet wat ik wilde worden. Ik vermeed alles wat neigde naar een relatie. Ik was niet veel beter dan hem. Ik was gewoon wat jaren jonger. Ik zat nog in een andere fase. Wat zou ik over tien jaar doen? Misschien was ik dan ook zo wanhopig en eenzaam dat ik vrouwenaandacht kocht met parfum en nieuwe telefoons.
Ik wilde niet worden als hij. Hij was mijn nachtmerrie geworden. Dat zielige gesmeek om een nachtje bij me te blijven slapen. Ik wilde niemand nodig hebben. Nu niet. Over tien jaar niet. Ik wilde niet afhankelijk zijn van mensen die mij zielig genoeg vonden om me mee te laten eten of vroegen of ik mee op vakantie ging.
Maar toch.
Hij bleef mijn broer. Ik voelde zijn pijn. Ik zag het aan hem. Hij had rock bottom bereikt.
‘Een nacht’, zei ik. ‘Een nacht kan je bij me blijven.’