Het trucje met twee tepels

Kee kon een trucje, vertelde ze me op zondagochtend. Ze lag naakt naast me in mijn al vier weken niet gewassen beddengoed.

Er was een tijd dat ik me hier druk ommaakte.

We hadden afgelopen nacht drie flessen wijn opgedronken, stinkkaas gegeten en in mijn kamer gedanst op Arcade fire en David Bowie.

‘Stink ik uit mijn bek?’, vroeg ik en blies onaangekondigd in haar gezicht.

‘Sjezus Charlie. Rot op.’ Ze wendde haar gezicht af in haar kussen en maakte tegelijkertijd braakgeluiden.

‘Is dat een ja?’

Ze keek me aan en legde haar hand op mijn borstkas.

‘Ik kan een trucje’, zei ze.

‘Als een circusartiest?’

‘Mijn tepels worden op commando stijf’, zei ze. Ik wreef mijn ogen uit. ‘Zonder ze aan te raken.’

Ik keek naar haar kleine borsten en probeerde de lange haar op haar tepel te negeren.

En zowaar werden ze uit het niets stijf. Kee keek me triomfantelijk aan. Alsof ze op slippers de marathon van Rotterdam had uitgelopen.

‘Ik heb het wel eens ingezet om de aandacht van een jongen te krijgen’, zei ze. ‘Kan jij een trucje?’

Ik keek naar mijn lul en liet ‘m bewegen zonder ‘m aan te raken.

‘Grappig. Als een klein levend worstje.’

‘Noem dat ding geen worstje. Alsjeblieft niet.’

Coming soon. Psycho killer het boek: Vrouwen die Charlie haten. Blijf op de hoogte