#10.16. Polaroid herinneringen
Ik en Nathan zaten op de bank zwijgend tv te kijken met een bord pasta op schoot. Nathan slurpte de pasta naar binnen, terwijl hij zijn ogen niet van het scherm af hield. Ik had een korte deja vu naar onze jeugd. Zo zat hij altijd op de bank. Zijn ogen gekluisterd aan de tv. Sommige dingen veranderden nooit.
Ik kreeg kort een gevoel van melancholie en een zwak voor zijn kwetsbaarheid hoe hij hier nu zat. Toen hij me zag kijken en me onbegrijpend aan ging staren verdween dat gevoel. Hij bleef een vervelende onvoorspelbare verliezer.
‘Ik kwam Yori laatst tegen. Ken je die nog?’
‘Heb je lopen vozen met Yori?’
Ik keek hem aan en liet hem in de waan. Ik nam een hap van mijn pasta en richtte mijn blik op de televisie.
‘Ik had haar graag nog eens een keer in de kont geneukt’, zei hij. ‘Als ze het niet zo’n vies idee vond. Hoe zag ze eruit? Nog steeds zo’n bolle kop?’
‘Heb je het met haar gedaan?’
‘Alleen gevingerd. Toen ik nog met Johanna had. We waren dronken en wanhopig. Uiteindelijk heeft ze het aan Johanna opgebiecht. De stomme bitch. Ik had haar graag nog eens gehad.’
‘Ging het daarom uit?’
‘Nee man. Ze had de Penthouses onder mijn matras ontdekt. Echt. Zo suf was het.’
‘Echt?’
‘Yori. Aan haar denk ik nog wel eens. Ze heeft zo’n geil pijpbekje. Jij hebt het niet gedaan toch met haar?’
Ik zweeg weer.
‘Zou je haar in de kont willen nemen?’
‘Nathan. Jezus Christus. Heb je wel eens na laten kijken bij de dokter wat er exact niet klopt in dat hoofd van je?’
‘Vrouwen vinden het fijn als je ze daar likt.’
Ik gooide mijn lepel terug in mijn bord en zette het ding demonstratief op de grond. ‘Wat doe je hier.’
‘Zoals ik al zei. Mijn ex heeft me eruit gegooid.’
‘Vind je het gek. Dat ze het überhaupt een paar jaar met jou heeft volgehouden. Je komt hier binnengestormd, drinkt mijn bier op, loopt te klagen over de afstandsbediening en loopt te vertellen dat ik de anus van vrouwen moet likken. Je bent binnen een uur weg hier gast.’
Nathan deed net of hij me niet had gehoord.
‘Nathan.’ Hij draaide zich om en zijn beledigde gezicht veranderde in dat van een man die al tien dagen niet fatsoenlijk had gepoept. Ik wist exact hoe laat het was. Deze vent wilde de familiebanden niet aanhalen. Hij wilde een slaapplek.
‘Kijk om je heen’, zei ik. ‘Ik heb zelf nauwelijks 15 vierkante meter om op te leven. Dit fucking land is te klein en we behandelen arme mensen zoals ik nog slechter dan die gasten in Darfur. Ik zweer het je.’
‘Ik ben je broer, man’, zei hij.
‘Ken je die jongens achter ons nog? De familie Anderson? Ze lagen altijd met elkaar overhoop. Tot die oude vent van op de hoek de voetbalbal van de jongste niet wilde teruggeven. Alle twee gooiden ze tegelijkertijd een steen door de ruit. Dat.’
‘Ik weet niet wat je precies probeert te zeggen. Maar ik heb geen geld Charlie. Geen dak. Ik ben langs vele gasten gegaan vandaag hier in Utrecht. Ik zweer het je. Je bent de laatste op wie ik nog kan vertrouwen.’
‘En dan? Ga je koken voor me? Mijn onderbroeken met remsporen en masturbatievlekken voor me wassen? En geef je me dan een kwartier privacy zodat ik kan rukken op Kim Holland?’
‘Ik heb maar twee dagen nodig. Ze zoeken nog mensen bij De Rode Rat. Als ik wat geld heb dan zoek ik een eigen plek.’
Ik zuchtte. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het drong maar niet tot hem door dat ik niet op hem stond te wachten in mijn leven. Zijn puinhoop was zijn puinhoop. Niet die van mij.
‘Ik begrijp het Charlie’, zei Nathan. ‘We zijn tenslotte familie. Toch?’
‘Je snapt het wel waarom het niet kan’, zei ik.
‘Ik zag een café hier om de hoek. Ik trakteer je op een biertje. Dat is het minste wat ik kan doen’, zei hij.
‘Nathan. Dat verandert niks.’
‘Ik weet jongen. No hard feelings. Een biertje. Voor ons beiden.’