De woorden van Rachel echoden nog even door mijn hoofd.
Ik dacht dat ik er niet zoveel mee kon.
Maar ik was minder vrolijk dan het moment dat ik een voet op de boot had gezet.
Ik probeerde het te begrijpen.
Waarom mijn drang naar vrijheid niet samen kon gaan met de verwachtingen die mensen over het algemeen over me hadden.
Waarom zou ik me moeten aanpassen aan de onuitgesproken etiquette van sociale omgang.
Waarom was elke stap die ik zette een consequentie voor een ander. Waarom was de blik van mijn ogen voldoende om een stel in verlegenheid te brengen? Hoe kon het dat mijn drang naar andermans lichaam het leven van enkele christelijke vriendinnen op de kop zette.
Ik was helemaal niet vrij.
Ik zat gevangen in andermans gevoelens en verwachtingen. Om vervolgens gestraft te worden voor mijn eigengemaakte keuzes.