#25. De kunst van het geheimhouden
Scroll Down
Ik zag je kijken, maar toen ik terugkeek en naar je glimlachte, keek je weg.
Ik begreep het wel.
Het zat tussen ons in. Ik voelde het branden.
Niemand die het in deze ruimte wist. Op deze boot.
Niemand die het kon vermoeden dat wij een geschiedenis hadden.
Ik probeerde met je te praten, maar we hadden eigenlijk niets te bespreken.
Dat wisten we beiden. We deden het voor de vorm. Omdat het raar zou zijn als wij niet zouden praten.
Ik zag je vriend Peter naar me kijken. En Rachel (ze hield alles in de gaten).
Hij wist het echt niet.
Hoe zou het zijn als ik een vriendin had die iets voor me had te verbergen?
Hoe lang konden geheimen geheim blijven?
Alsof het niet was gebeurd. Alsof het echt niet had plaatsgevonden.
Het was onmogelijk.
Mensen praatten.
Omdat we graag wilden praten. Over wat we dachten, voelden en wisten.
We waren geen machines.
Ongemakkelijke gesprekken zijn onmenselijk
Je vriend Peter kwam op het dek naast me staan en vroeg waar ik jou van kende.
‘Van mijn huisgenootje Maria,’ zei ik.
‘Spreek je haar nog wel eens?’ Zei hij.
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, Anna spreekt al een tijdje niet meer met Maria. En Rachel wil ook niets meer met haar te maken hebben. Heb je niet gezien hoe ze elkaar vanavond aan het negeren zijn?’
‘Het is me niet opgevallen,’ zei ik om hem gerust te stellen.
‘Heb je een vriendin?’
‘Waarom zou ik?’
‘Schattig,’ zei Peter. ‘Anna zei dat je wel een vriendin had. Was dat een smoes om haar jouw kamer in te lokken? Door te zeggen dat je bezet was?’ Ik keek hem onderzoekend aan.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ze heeft toch bij jou geslapen toen op die verjaardag?’ Vroeg hij me toen.
Ik voelde een onzichtbare stomp in mijn maag. Had je het dan toch gedeeld? Hoe kon je. Waarom deed hij zo koelbloedig? Ik zou als ik hem was mij direct van het dek afgooien… Ik had verdomme jou geneukt. Twee keer.
‘Maak je niet druk joh,’ zei hij toen. ‘Ik weet dat er niets is gebeurd. Ik vertrouw haar. En zij mij. Ze is de ware, weet je. De ware. Zou jij ook eens moeten vinden. In plaats van achter mijn vriendin aanrennen.’
Ik schudde met mijn hoofd. Ik was in een of andere slechte klucht beland. Wat deed ik op deze christelijke party boot. Wat moest hij van me. Wat hadden dit soort mensen met de ware. Jij was niet de ware. En ik niet die van jou. Toch vonden we elkaar. Fuck de ware.
‘Ik zit niet achter je vriendin aan,’ zei ik beledigd.
‘Natuurlijk joh, is goed.’ Toen liep hij knipogend weg.