Wat deed ik hier.
Het water om me heen gaf me een gevoel van opsluiting.
De mensen op deze partyboot leken te blij met het leven. Ze hadden allemaal een te grote grijns en veel te witte tanden.
Ik verlangde terug naar mijn bed.
Een of andere gozer praatte op het podium over hoe blij hij was dat we hier waren. Toen gingen we met z’n allen bidden. Zelfs ik sloot even mijn ogen en dacht aan niets eigenlijk.
Nik was een eikel van het eerste soort. Dat ik me heb laten verleiden om op deze boot te stappen. Op zaterdagmiddag.
Ik wilde hier niet zijn.
Nu was ik omringd met mensen die ik nooit helemaal zou begrijpen. Rachel was er. Maria was er. Zelfs Anna. Met haar vriend.
Ik kon geen kant op. De boot vaarde al over het kanaal.
Ze waren alle drie geschokt dat ik hier rondliep. Ik kon het ook niet helpen.
Bij het buffet vroeg iemand mij of ik Hem wel eens heb gevoeld.
Ik zei dat ik geen homo was.
Dat begreep hij niet.
Dat was niet erg.
Ik ging onbegrepen door het leven.
Pas om 16.00 uur werd de drankbar geopend. Tot die tijd vulde ik mijn maag met muffe toastjes en vies ruikende borrelnoten uit megaschalen.
Nik zei: ‘Leuk dat je er bent.’
‘Sukkel,’ antwoordde ik.