Rachel had gelijk. Mijn sociologisch onderzoek naar Maria infecteerde te veel haar christelijke ziel. Dat was nooit mijn bedoeling geweest.
Het verbaasde me elke keer weer hoeveel invloed mensen op elkaar konden hebben. Hoeveel invloed ik op mensen had.
Maria was zo christelijk als wat. En toch was ik langzaam in haar brein geslopen. Nu was ze ervan overtuigd dat ze mij moest behoeden van het kwaad.
Ze wilde me in haar wereld zuigen.
Rachel was juist bang dat ik Maria in mijn wereld zou zuigen.
Dat was nooit mijn bedoeling geweest. Psycho Killer was een deur die ik wagenwijd voor iedereen openzette. Iedereen was welkom op onze ondergrondse feestjes. Maar de mensen moesten wel zelf naar binnen stappen.
Soms had ik het idee dat Rachel me begreep waar ik vandaan kwam. Alsof ze er zelf was geweest.
Het vrat aan Maria’s ziel dat ik niet wilde inzien hoe zij zag dat ik op een ‘fout pad’ liep.
Dat God de verlossing was…
Net zoals het aan mijn ziel vrat dat Rachel me niet serieus nam hoe ik in het leven stond.
Dat in vrijheid leven de bevrijding was…
Ik begreep de wereld van Maria en Rachel nauwelijks.
• Dat traditionele
• Dat bekrompen denken
Ik begreep het echt niet. Het was niet dat ik er een negatief oordeel over had. Niet zoals mijn atheïstische vrienden.
Ik kon er geen oordeel over hebben; want ik begreep het gewoon niet.
Het verschil was misschien dat ik hun een beetje beter wilde begrijpen, maar niet nieuwsgierig genoeg was naar de kerkdienst op zondag.
Ik wist diep van binnen dat zij zeer nieuwsgierig waren naar mijn wereld. Naar mijn denkwijze. Naar mijn keuzes om in ultieme vrijheid te leven. Ze moesten daar over fantaseren. Dat kon niet anders. Ze wilden het zelf proberen.
Ik moest Maria loslaten. Al dat gehuil en gepreek over lopen over dat slechte pad. Fuck dat pad.
Als Eva niet de appel had geplukt...
Je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ben Eva.
Eerste bericht | < Vorig bericht Volgend bericht >
