Het was me tot 20.00 uur ’s avonds gelukt om mijn huisgenootje Maria te negeren op deze christelijke party boot. Maar de drank sloeg aan. Ik was opgewekt en bedroefd tegelijkertijd.

Bij de toiletten, ergens weggestopt achter de boot, kwam ik haar in het smalle gangetje tegen. Ze was ook dronken. Duidelijk.

Ik moest weten of ze nu wat voor me voelde. Zoals Rachel had gesuggereerd. Of misschien wilde ik het helemaal niet weten, maar had ik het gewoon nodig. Een soort ego boost.

‘Ik probeer je te vergeven. Maar een of andere manier zegt iets diep in mijn lichaam: Godverdomme. Snap je? Gewoon. Godverdomme. Dat is nu hoe ik mij voel. Godverdomme,’ lalde ze dronken.

‘Goed dat je het uit – denk ik,’ zei ik.

‘Jij doet jouw ding. Ik doe mijn ding en gewoon godverdomme. Dat is prima. Toch? Ik laat jou met rust. Jij laat mij met rust. En we blijven huisgenoten. Forever.’

‘Kijk. Maria. Wat vind je nou echt van me?’

‘Een gevoelloze zak.’

‘Nee, ik bedoel. Wat vind je van me. Gewoon. Zie je mij als iemand waar je wel eens mee thuis zou kunnen komen?’

‘Euh, nee. Kom op Charlie. Begin je nou alweer? Ik heb je trucjes wel door. Je probeert me een bepaalde denkrichting in te duwen. Ik heb je niet nodig. Ik weet dat je mijn test bent voordat ik als maagd het huwelijk inga. Maar ik ben je spelletjes zat. Mind games speel je.’

‘Misschien was je verliefd op me.’

Ze giechelde.

‘Verliefd?’

‘Kan toch?’

‘Kom op. Je bent een gevoelloze zak.’

‘Ik voel heus wel wat.’

‘Euh, nee. Nou ja, als ik die pik van je niet meetelt. Sorry hoor.’

‘Ik ben best wel gevoelig. En als ik niet gevoelig ben, dan ligt het aan de media. Ik heb soms best wel eens een gevoel. Echt.’

‘Charlie. Je bent veel. Soms alles wat ik nooit zou kunnen goedkeuren. Maar gevoel? Uh uuh.’

‘Misschien ben ik inderdaad ongevoelig,’ zei ik hardop denkend. Wat was daar mis mee?

‘Jup.’

‘Ik doe altijd wel heel cool en zo. En ik vind ook dat ik heel cool moet doen en zo. Maar misschien ben ik gewoon ongevoelig.’

‘Yes.’

‘Maar dat is toch niet zo gek?’

‘Geen idee?’

‘Ik moet de hele dag voelen. Op tv lacht, huilt of schreeuwt iedereen naar me. Op billboards zijn mensen zo gelukkig aan het grijnzen dat ik me afvraag wat ik mis. Waarom zou ik de hele dag wat moeten voelen. Ik vind veel dingen niet fantastisch. Ik vind veel dingen niet verschrikkelijk. Ik vind van heel veel dingen weinig. Dus laat mij lekker ongevoelig zijn. Dat is toch niet erg?’

‘Oké, dit kwam dus niet ongevoelig uit je strot. Ben je boos?’

‘Boos? Nee. Hoezo dat? Waarom moet ik opeens boos zijn omdat ik een mening heb over gevoel?’

‘Oké.’

‘Sorry dat ik Anna heb platgeneukt. Sorry dat ik daar niet zoveel voor voelde omdat ze een vriend had. Bovendien was het een waardeloze sekspartij. Maar ja. Ik voel dus niet zoveel. Ik ben gewoon ongevoelig. Kan ik het helpen. Bovendien, zij wilde het. Dus leg me uit. Wat heb ik fout gedaan.’

Toen pakte Maria me vol op de bek. Totaal verbaasd hield ik mijn lippen stijf op elkaar.

‘Wat doe je,’ murmelde ik.

‘Ontmaagd me,’ zei ze.

‘Wat?’

‘Ontmaagd me. Hier op de wc. Op deze boot,’ hijgde ze in mijn oor.

‘Hoezo dat?’

‘Alsjeblieft.’ Ik duwde haar van me af.

‘Maria. Na al die shit van afgelopen weken waar ik niet in wilde zitten. Ga lekker trouwen met de liefde van je leven. Word oud. Neem een hond. Tien kinderen. Ga in Barneveld wonen. Maar laat mij er alsjeblieft buiten.’

‘Oké,’ zei ze.

‘Wat oké.’

‘Gewoon oké. Prima toch?’ Ze glimlachte naar me alsof er niets aan de hand was.

Hoe kreeg ze dat toch voor elkaar. Het was een talent.

Ze gaf me een zoen op de wang en liep weg. Ik keek naar de grond en had even het idee dat ik me misselijk voelde door de golven. Maar het moest Maria zijn geweest.

Eerste bericht | < Vorig bericht Volgend bericht >

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang het e-book “Hoe ik een vreemdeling ontmoette die zei me te kennen uit een vorig leven (maar me nog steeds een klootzak vond)” gratis in je mailbox