Vervolg #26. Vrouwen hebben een vreemde obsessie
Rachel bleef me lang aankijken alsof ze wat wilde zeggen. Maar er kwam niets uit. Toen lachte ze kort in zichzelf en zei toen:
‘Ik heb je niet nodig. Ik ben een wandelende selfie. Ik post een foto van mezelf op een of ander social platform en ik krijg dan zoveel liefde online terug, dat ik morgen rustig kan sterven. Even serieus. Honderden likes. Nogmaals: ik heb je aandacht niet nodig. Ik zit hier niet voor mezelf. Je hebt haar pijn gedaan. In het hart. Al zegt ze het niet. En ze doet de hele dag alsof het niet is gebeurd. Ze heeft echte pijn.’
‘Sorry hoor.’
‘Ik heb je sorry niet nodig. Zij heeft je sorry nodig. Ja?’
‘Kan je me nog een keer uitleggen hoe dat zit met die selfie van je?’
‘Charlie, even serieus. We hadden een afspraak gemaakt. Op dat kamertje van je. Toen je daar naar Badedas rook. Weet je nog?’
‘Over wie hebben we het nou. Maria of Anna?’
‘Aaarg. Wat boeit Anna me. Vuile slet. Smerig wijf. Zij kan branden in hel. Voor ever.’
‘Wat heb ik Maria dan misdaan?’
‘Alles.’
‘Wat is alles?’
‘Door het met Anna te doen. Ze waren beste vrienden. Nu praten ze niet meer met elkaar.’
‘Nou ja zeg. Houd mij er lekker buiten.’
‘Ik denk dat ze verliefd op je was.’
‘Wie.’
‘Maria.’
‘Verliefd?'
Ik had een obsessie voor haar. Omdat ze christelijk en maagd was. En mijn huisgenootje. Maar Maria was dus echt niet verliefd op mij.
‘Misschien was jij wel verliefd op haar,’ zei Rachel.
‘Ik was een klein beetje geobserdeerd door haar. Maar obsessie is echt iets anders dan liefde.’
‘Ach. Liefde en obsessie. Wauw. Werd ik nog maar eens echt verliefd én geobsedeerd door iemand. Vind je het soms niet heerlijk om helemaal op te gaan in iemand?’
‘Nee.’
Ze zuchtte zes keer hard achter elkaar. Ze schudde toen met haar hoofd en kwam niet meer van haar boze blik af.
‘Charlie, jij bent het meest simpele object in het universum. Je bent nog primitiever dan een haai in de oceaan dat bloed ruikt. Je hebt een doel en dat is alles wat er aardig uitziet en bezet lijkt vol te spuiten met jouw zaad. Ja, volspuiten ja. Jij lult altijd over vrijheid en doen wat je zelf wil. Maar het enige wat je doet is hetzelfde kunstje. Over en over. Jij hebt geen vrije wil. Je voert altijd hetzelfde uit. Zelfs als je het niet wil, doe je het toch.’
Ze had gelijk. Maar dat hoefde ze niet te weten.
‘Ik heb toch niets met Maria gedaan?’ Vroeg ik beledigd.
‘Fuck. You.’
‘Begin je weer?’
‘Fuck. You.’
Ze stond op, pakte haar pakje peuken en liep weg.
Ik bleef achter. In de rook. Van dit smerige rookhok. Op een christelijke party boot.
Ik bleef kijken naar het stel dat de liefde had uitgevonden.
Ze zagen me kijken.
Dat veranderde hun gedrag. Ze lieten elkaars hand los. Ze gingen nog zachter praten. Ze gaven me korte snelle blikken. Ze drukten toen hun peuken uit. Ze liepen weg.
Ik maakte ze onzeker. Ik had invloed op ze.
Door naar ze te staren.
Ik raakte verward. De woorden van Rachel. Het stel dat mijn blik niet leek te accepteren.