Ik besefte me dat mijn leven vol zat met meiden als Anna.

Ze konden me niet interesseren, ze hadden weinig te melden. Ze leken zich weinig in mij te interesseren.

Het enige wat ons bond was het verlangen naar elkaars uiterlijk. Naar de aandacht. Naar haar lichaam dat ik niet kende. Net zoals ik verlangde naar Rachel. Puur omdat ze me niet begreep. Puur omdat ze zo lekker was.

Ik walgde regelmatig van de meiden die onder me lagen.

Het zag er zo onbekend uit. Het rook er soms zo naar.

Ik vree altijd met de lichten uit.

Ik negeerde het overdreven gehijg. Ik probeerde me te concentreren op het ritme van het bed. Ik fantaseerde (te) vaak over mijn ex.

En als ik klaar was en naar de wc was geweest en ik de ogen net boven het dekbed verliefd naar me zag kijken dacht ik: ‘gaan we weer’.

Om dan al die meiden te overtuigen dat ik anders naar de daad keek. Om dan al die meiden te vertellen dat ik de rest van de nacht wilde slapen.

Maar wat was het nou werkelijk wat ik verlangde? Als het contact me niet kon boeien.

Ik wist soms niet eens hun naam…

Ik moest denken aan de woorden van Rachel. Die ze me maanden geleden bij het kampvuur stelde toen ik haar mee naar huis wilde nemen: ‘Wat mis je werkelijk op dit moment?.’

De meiden slokten mij op. Omdat ik dacht dat ik iets miste.

Als het leven een zoektocht was naar een structuur. Om elke dag ritmisch door te komen tot de nacht weer viel. Als het leven een zoektocht was naar de dingen die we leuk vonden om te doen; elke dag weer. Dingen die niet gingen vervelen. Dingen die zingeving gaven.

Dan slokten al die meiden mij op. Als vuur. Dit was geen structuur. Dit was geen ritme. Dit was een tijdsbesteding die ik niet wilde, maar het verlangen zo diep geworteld in mij was komen zitten, dat het meer een herhaling van zetten begon te worden. Dat het meer een gewenning was geworden. Een verslaving. Een automatisme dat ik niet kon stoppen.

Ik was niet te stoppen. Ik walgde van mezelf. Ik voelde me vies, smerig en schuldig. Wat had ik gedaan? Waarom deed ik het weer? Waarom was dit mijn structuur geworden?

Met Anna: Zo’n christelijk meisje dat nota bene een vriend had. Dat het met me deed omdat ik aardig was.

Misschien had Maria gelijk. Ik zat op een donker pad waar ik niet meer van afkwam.

Ik had een ziekelijke drang naar aandacht van meiden.

Maar het erge was:

Ik genoot er elke minuut van.

Eerste bericht | < Vorig bericht Volgend bericht >