#4. Wanneer schreeuwen wordt verward met gapen
Maar het gevoel ging niet weg. Een drang om haar te laten begrijpen hoe ik in elkaar zat. Dat ik niet was zoals ik overkwam. Natuurlijk wilde ik haar versieren, maar ik wilde vooral begrepen worden.
Ik was beledigd.
Omdat Rachel me als een minder mens behandelde.
Omdat ik geloofde in vrijheid en individualiteit.
Omdat ik één plus één afzwoor.
Ze wees naar me toen ze met Nik praatte.
Ik kreeg er buikpijn van en probeerde het te relativeren dat ze me niet waard was. Dat dit soort mensen op aarde waren gezet om mij pijn te doen.
Maar het gevoel ging niet weg. Een drang om haar te laten begrijpen hoe ik in elkaar zat. Dat ik niet was zoals ik overkwam. Natuurlijk wilde ik haar versieren, maar ik wilde vooral begrepen worden.
Zij had een hekel aan jongens zoals ik.
So what? Laat het gaan, probeerde ik mezelf wijs te maken. Wie was zij nou? Ik kende haar niet eens. Misschien was ik wel te passief – agressief.
Maar het lukte me niet om het los te laten.
Ze zei later op de avond tegen me: ‘Het maakt niet uit waar je vandaan komt. Als je morgen de vrouw van je leven ontmoet ben je overmorgen bezet en zou niemand jou meer herinneren als de man van de vrijheid.’
Ik moest weg hier. De alcohol. Mijn moeheid. De gedachtes dat ik hier niet op waarde werd geschat. Ze verpulverde me.
‘Let niet op mij,’ zei ik tegen alle stelletjes, toen ik in vrijheid afscheid nam.
Veel te vroeg. Veel te celibatair.
Ik strompelde de tuin uit, zwaaide voor de vorm en zei ‘tot ziens’.
Ik vertrok zielig op de fiets.
Wie probeerde ik te zijn?
Ik was niemand.
Ik zou een wijf moeten nemen om gelukkig te zijn, zou Rachel vast denken.
Ik wilde geen wijf. Ik wilde niemand.
Ik had mezelf.
Rachel was niemand.
Maar ik had het gevoel dat ik haar iets moest bewijzen. Omdat ze mij niet wilde begrijpen. Dat ik anders was dan ik overkwam. Dat ik haar niet per se wilde versieren om mezelf een goed gevoel te geven.
Alhoewel.
Ik wilde dat ze me serieus nam. Omdat we allemaal hetzelfde wilden.
Verdomme.
Iedereen wilde met mij naar huis. Iedereen wilde mijn vriend zijn.
Ik wilde niemands vriend zijn. Ik wilde bezette meisjes naar huis nemen.
Omdat me dat een superieur gevoel gaf als ik bovenop haar lag. Omdat de vriend van niets wist. Ik had de meiden in mijn macht.
Alleen Rachel niet.