Het was mijn zomer niet. Zes weken lang verveelde ik me suf; iedereen was weg, Utrecht was leeg, niemand gaf een feest. Ik wilde nergens heen, het weer was of te warm of te nat. Bovenal: Ik had geen geld en ik verlangde naar een vrouw (om vast te houden).
Ik vulde de eerste week met uren op Facebook hangen. Als een autist uren door fotoalbums van mensen heen klikken die ik nauwelijks kende of wilde kennen. Foto’s van meiden in hun onderbroek sloeg ik op mijn harde schijf op.
Maar na een week gaf het me het zo ’n raar gevoel van begeerte en afstand, dat ik besloot mijn facebookprofiel te verwijderen.
Vervolgens speelde ik in anderhalve week, 8 uur per dag op mijn Xbox 360 het spel Halo uit. Het spel nam op een gegeven moment mijn dromen over. Zelfs toen ik door de supermarkt liep, had ik het idee dat ik er niet echt was.
Het was alsof ik 10 centimeter boven de grond zweefde.
Toen mailde ik op een nacht vanuit mijn hoogslaper op mijn Asus-laptop wat oude vrienden. Maar niemand gaf antwoord. Niemand wilde met me afspreken.
Mijn dagelijkse hoogtepunt deze zomer kwam van Youporn en het kijken van Breaking bad seizoen 1 tot en met 5.
En het bestuderen van het leven van mijn nieuwe vrouwelijke huisgenote. Ze heette Maria.
Godzijdank was er Maria.