1.20 Ik deel mijn pijn niet
Ik was een volwassen vent. Met de twijfel of ik wel was gemaakt voor relaties. Voor kinderen. Voor dat exclusieve gedoe. Al walgde ik van het idee dat zij ook dingen deed met andere mannen.
Een vervolg van 1.19 Je hebt me het gevoel gegeven dat ik er niet toe doe
De gevoelens kwamen. Zeker. Pijn. Verdriet. En twijfel. Over Yara.
Ik wou dat dingen gewoon bleven zoals ze waren. Waar we het in het midden lieten wat wij waren. Geen toekomst. Geen verleden. Gewoon nu. Twee lichamen die graag in dezelfde ruimte waren. Naast elkaar. Op elkaar. In elkaar. Punt.
Yara zag een toekomst van hoop. Ik zag een verleden van mislukkelingen. Ik wou haar best exclusief zien. Zoals we geprobeerd hadden. Maar ik zocht niet naar een verstrengeling met mijn verleden. Ze hoefde daar geen onderdeel van te zijn.
Dat was mijn pijn. Die wilde ik niet delen. Met niemand niet.
Zij wel. Zij wilde m’n ma zien. Want dat zou de overgrootmoeder van haar kind worden.
Zij wilde weten of we op hetzelfde spoor zaten genaamd: ‘ooit gaan samenwonen en kinderen’. Mijn stilzwijgen maakte dat ze om me heen bleef cirkelen.
Misschien kon ik haar maar beter gewoon slaan. In het gezicht. Zodat ze genas van mij en haar wanhoop ingeruild kon worden voor woede en haat.
We hadden niet moeten praten in Tivoli. Ik had me aan mijn eigen lijfspreuk moeten houden: exen moesten genegeerd worden. Het verleden. Wat had ik er nou echt aan?
Ik was een volwassen vent. Met de twijfel of ik wel was gemaakt voor relaties. Voor kinderen. Voor dat exclusieve gedoe. Al walgde ik van het idee dat zij ook neukte met andere mannen.
Maar kon ik het me wel voorstellen dat ik met andere vrouwen het bed deelde. Want het was gewoon seks.
Gewoon.
Seks.
S
E
K
S
Ik hoorde Yara antwoorden op deze gedachten: ik was niet bang voor de rest van mijn leven seks met hetzelfde lichaam. Ik was bang om me open te stellen.
Dat klonk zo simpel: bang om me open te stellen.
Doe dat dan!
Maar hoe?
Ik dacht dat ik het deed op mijn manier.
Yara vond dat de relatie vooral draaide om mij.
Dat deed het ook.
Waarom bleef ze me dan aandacht en seks geven?
We zaten in een cirkel.
Geen verleden. Geen toekomst.
Nu.
Dat was wat ik had.
Ik wilde geen antwoord geven op haar vraag over later.
Haar afscheidsbrief zei genoeg.
De seks daarna zei meer.
Nu was het niet geheel meer duidelijk of ze me nog wou zien. Als vrienden? Als FWB? Als geliefden?
Ik piekerde te veel zonder tv in het huis van Kurt.
Op Netflix leek niets boeiends te staan. 3.000 films en series te veel. Hoe moest ik daar tussen nou een pareltje vinden die mijn geest prikkelde en mijn leven verrijkte? De paradox van keuzes.
Op YouTube had ik een video over ware liefde gezien. Nu schotelde YouTube allemaal video’s over ware liefde aan me voor.
Zelfs YouTube probeerde me iets duidelijk te maken.
Om de twijfels te onderdrukken tikte ik mijn favoriete pornosite in en zocht mijn favoriete porno-actrice op.
Het enige waar ik al rukkend aan dacht waren Yara’s billen, via het lijf van mijn favoriete porno-ster op mijn telefoonscherm. Die toevallig ook dezelfde naam had. Al was haar huidskleur anders.
Na afloop voelde ik me zo smerig en zo somber dat ik besloot een pauze te nemen van porno en van rukken. Minstens een dag.
Oververmoeid viel ik in slaap. Dromend over het maken van harkjes in de kleuren magenta, navy blue en kelly.
Lees verder 1.21 Wuhan. Wat een leuke stad. In China
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.
Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise