Een vervolg van 1.18 Breng meer tijd alleen door als je je eenzaam voelt

Het duurde even voor ik begreep wat een heidag was. Het was blijkbaar zo belangrijk, dat John een anderhalf kantje had volgetypt met 'aandachtspunten', 'kansen' en 'uitdagingen' voor de afdeling.

Hij had dit niet alleen naar de hele afdeling gemaild en de helft van het bedrijf mee ge-cc-t, maar hij had het ook opgehangen op het prikbord bij de lift én zelfs op de wc boven de wc-pot. Al zal dat laatste ook een grap van Roel kunnen zijn. Ik begreep zijn humor wel.

Ook werd in de mail vermeld dat onze afdeling onder een nieuwe 'kolom' binnen de bedrijfsstructuur ging hangen. Hij had het vernieuwde harkje zitten tekenen op een papiertje, daar een foto van gemaakt en die toegevoegd aan de e-mail. Maar niemand wist me te vertellen of dit iets veranderde aan mijn dagelijkse werkzaamheden.

Kregen we een nieuw bureau? Nieuwe werkplek? Nieuwe procedures? Of was dit gewoon op de vrijdagmiddag een beetje tekenen en opeens had het bedrijf een nieuw harkje? Uren gespendeerd aan iets dat alleen op papier en in woorden bestond? Niets zo vaag als harkjes.

Heidag. Kolom. Harkje.

Ik probeerde zo ver mogelijk van deze woorden vandaan te blijven. Maar het was een ziekte. De mensen om me heen waren aan het praten in termen als 'uitrollen', 'aftikken', 'plasje erover heen doen' en ‘integraal’.

In vergaderingen nam niemand me serieus. Tot ik ook dingen begon te roepen als 'aandachtspunt!', 'niet echt agile!' en 'doorpakken!'. Echter, ik kon dit  toneelstuk niet lang volhouden. Ik wilde niet als hen worden. Verre van.

Dat was niet mijn taak op deze aardbodem. Geen idee wat dat wel was. Maar zeker niet me aanpassen aan een groep kantoorpikkies en -tutjes. Het was mijn lot om onbegrepen door het leven te gaan blijkbaar.

Dit was een circus en ik was het publiek. Dat maakte me net zo schuldig als de clowns. Mensen namen deze plek te serieus. Ik had mezelf nog nooit serieus genomen. Herstel.

Die keer dat ik met vaseline op mijn lul en mijn vinger in m'n kont tot eenzame orgasmehoogtes kwam, kon wel toegevoegd worden aan mezelf even flink serieus nemen. Maar dat ter zijde.

Dit was niet mijn wereld. Niet mijn spel. Maar ja. Ik moest toch wat - na enkele mislukte studies en talloze mislukte pogingen tot serieuze volwassen dingen doen.

Ik had zelfs bijna mijn sollicitatie verpest. Bijna. En nu hadden ze me aangenomen en zat ik hier met een schuldgevoel. Moest ik opeens iets van mijn leven maken.

De eikels.

De koffie had een vervreemdend effect op me. Het prikkelde mijn darmen op een rare, negatieve manier. Op de wc spoot het er dan ook als een mislukt espresso apparaat weer uit. En dat elke dag om stipt 9.45 uur.

De stem van Frits had ook een vervreemdend effect op me. 'Charlie? Heb je m'n mailtje gehad?' Of 'Charlie? Let je op de tijd?' Of 'Charlie? Krijg je ook deze foutmelding?', zei hij meerdere keren op een dag.

Niemand nam Frits serieus op dit kantoor. Ik was de enige die hem serieus moest nemen. Ik kon niet onder zijn klusjes uit komen.

Het scheelde dat hij dacht dat het enquête programma waar we mee werkten ingewikkeld was.

Oké. Het was geen simpel programma. Dat was waar. Slecht ontworpen en soms verre van intuïtief. Maar ingewikkeld? Ik droomde al in nullen en enen in de buik van mijn ma.

Hoewel Frits al vrij snel doorhad dat ik 't systeem beter begreep dan hij, wilde hij geen seconde afwijken van zijn opgeschreven en opgedane kennis. Ik moest dagelijks zijn kennis-preken ondergaan. Met een gaap. Stiekem te turen naar mijn phone. Te knikken als hij oogcontact maakte.

Hij begreep niets van computers. Maar hij kon wel heel kritisch zijn over mijn ontworpen grafieken.

Uit verveling gaf ik ze gekke kleuren zoals lichtgroen of azuurblauw. Puur om zijn reactie te peilen.

Hij boog, staand achter mijn bureaustoel, over me heen om het nog beter te zien: ‘Ik weet niet hoe ik dit op een aardige manier moet zeggen. Maar de grafieken zien er niet uit Charlie.’

‘Best aardig gemaakt toch?’, zei ik dan, net alsof ik hem niet had gehoord en klapte in mijn handen van blijdschap.

Frits ging dan naast me zitten op zijn bureaustoel. ‘Dit kan ik echt niet laten zien aan de board’, zei hij met een walging op zijn gezicht.

‘Ah joh. Beetje kunst kan toch geen kwaad? Ik durf te wedden dat er minimaal een kunstverzamelaar in de board zit. Dat is namelijk wat mensen met geld doen.’ Ik maakte een geldgebaar door met mijn vingers over elkaar heen te wrijven, zoals Rob Schneider deed in Home Alone 2 en een kauwgompje terugkreeg van Macaulay Culkin.

‘Sorry Charlie. Ik mis neutrale kleuren en ik mis ook je scherpte.’

‘Frits. Met alle respect.’ Ik sloeg met mijn vlakke hand op de tafel. ‘Ik moet het in Paint maken hè. Omdat ik nog steeds geen toegang heb tot een beter fotoprogramma.’

‘We hebben je aangenomen om de rapportages naar een hoger niveau te tillen. Ik heb nu het gevoel dat we juist aan het afzakken zijn.’

‘Als ik dat fotobewerkingsprogramma heb kan ik het zeker naar een hoger niveau tillen. Dan hoef ik er geen kunstwerkje van te maken’, zei ik met een trilling in mijn stem. Het deed me toch wel wat.

‘Waarom heb je dat programma dan nog niet?’ Frits begon uitgebreid te zuchten, draaide zich om naar zijn eigen laptop en opende zijn e-mailprogramma.

‘Omdat jij geen tijd hebt om het te regelen en ik niet zomaar naar John mag om het te vragen.’

‘Je hebt je recht op mijn tijd verspild door dat gezeik bij Arnold en Dorien.’

‘Hoe bedoel je? Dat ging toch heel goed?’ vroeg ik zo verbaasd mogelijk.

Frits sloot zijn mailprogramma weer en keek me kort aan: ‘Je hebt me voor paal gezet. Je hebt me het gevoel gegeven dat ik er niet toe doe. Dat ik niets beteken in je leven. Dat ik slechts een tijdelijk vermaak was. Een opvulling.’

Hij klonk als Yara. Als een one night stand die meteen gevoelens kreeg. Maar dit was een kantoor. Dit ging over hele andere dingen dan liefde en aandacht. ‘Ik weet niet wat ik moet antwoorden’, zei ik verward. ‘Als je dat echt denkt…’

‘Dat denk ik echt ja’, zei hij met beginnende tranen in zijn ogen.

‘Frits. Hè. Zei dat dan eerder’, zei ik en wilde hem knuffelen. ‘Ik dacht dat we een team waren.’

‘Dat dacht ik ook’, zei hij zo arrogant mogelijk. Ik kreeg bijna empathie voor deze man. Tot deze toon. Ik moest in actie komen. Ik wilde geen slachtoffer meer zijn van zijn afkeuring. Het waren zijn gevoelens. Ik leek Kurt wel.  

‘Je hebt een punt’, zei ik toen. ‘Ik ben te re-actief.’

‘Dat ben je inderdaad.’

Ik pakte een blaadje uit mijn tas. Het document van ICT om toestemming te krijgen van het fotobewerkingsprogramma. Ik stond op en liep richting het kantoortje van John.

‘Wat ga je doen?’

‘Pro-actief zijn’, zei ik.

Ik had alleen niet naar de tijd gekeken. Dom. Toen ik aanklopte, voelde ik mijn darmen in beweging komen.

9.44 uur.

‘Charlie’, zei John.

‘Goede mail over de heidag’, zei ik. ‘Ik wou dat ik erbij was.’ En ik trok een pijnlijk gezicht om de kramp in mijn darmen weg te ademen.

‘Toon je nu ambitie om manager te worden?’

‘Oh nee’, zei ik snel. ‘Zo bedoelde ik het niet.’

‘Hoe dan wel?’

‘Die foto van dat harkje’, zei ik met een kreun en ik ging op een been staan om mijn darmen te ontlasten.

‘Was mijn tekening niet mooi genoeg?’

‘Nee. Heel duidelijk! Ik zou ‘m voor je kunnen digitaliseren. Dan kan je het uitprinten en doorsturen en zo’, zei ik.

‘Dat is wel een idee. Ik wou het aan de communicatieafdeling vragen. Maar die geven alleen “adviezen”.’

‘Ik heb daar wel een fotoprogramma voor nodig van ICT. Met een handtekening van jou kan ik er direct mee aan de slag’, zei ik.

‘Een handtekening?’

Ik gaf hem het formulier. Hij keek er niet eens naar. Hij gaf een krabbel.

‘En een of ander boeknummer.’

Die vulde hij ook in en gaf me het formulier terug.

‘Hoe gaat het met je A/B-test?’

‘Heb je dat gehoord?’

‘Wil dat lukken?’, zei hij terwijl hij naar zijn scherm begon te staren en iets begon te lezen.

‘Nou. We lopen tegen wat technische problemen aan.’

‘Ah ja’, zei hij na een vertraging. ‘Succes daarmee.’

Ik hinkte het kantoor uit en mijn darmen leken te stoppen met wat ze aan het doen waren.

Ik zag de ogen van Frits al van tientallen meters afstand. Ik keek pas terug toen ik naast hem zat aan het bureau.

‘Geregeld.’

‘We hadden daar een afspraak over. Hiërarchie. Alles via mij.’

‘Frits. Make up your mind. Wil je nou professionele grafieken of niet?’

‘Deze toon bevalt me ook niet.’

Mijn buik maakte een scheurend geluid. Ze begonnen weer te werken.

‘Fuck you dan.’ Ik stond op en hinkelde met een krampachtig gezicht naar de wc, waar ik alles wat me dwars zat losliet en erachter kwam dat mijn telefoon nog op mijn bureau lag.

Daar ging mijn Mario Kart-sessie.

De deur van de toiletten ging open. Iemand kwam met zachte pas binnengestapt en zei: ‘Charlie?’

‘Ja?’, kreunde ik.

‘Ik ben het. Frits.’

‘Wat?’, kreunde ik nog heftiger terwijl er een hoop onder mij gebeurde.

‘Ik wil even zeggen dat ik het niet accepteer dat je fuck you tegen me zegt.’

‘Oké’, zei ik al puffend.

‘Ik neem het mee in je eindbeoordeling.’

‘Is goed kerel’, zei ik.

‘Daar wil ik graag transparant over zijn.’

‘Jezus Christus. Laat me godverdomme effe met rust Frits. Ik ben aan het schijten!’

‘Mannen’, klonk een andere stem. ‘Kan dit gesprek ergens anders?’

De stem van opperbaas Arnold weerklonk door de toiletruimte. Die zat blijkbaar een hokje naast me te (d)rukken.

‘Sorry meneer’, zei Frits.

Ik bleef uit schaamte driekwartier op de pot zitten en begreep uiteindelijk wat Kurt bedoelde met alleen zijn zonder afleiding.

Mijn gedachtes gingen alle kanten op. Yara. Deze baan. Frits die weer beledigd was. Arnold die me had horen kreunen tijdens het poepen. Het harkje dat ik voor John ging maken.

Wat was ik in godsnaam aan het doen in dit leven?

Lees verder 1.20 Ik deel mijn pijn niet

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...‌
‌📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.‌
‌📷 Foto via @lastnightsparty

Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise