Een vervolg van 1.17 Wel geneukt. Niet gelachen

We waren beiden sneller dronken dan we van vroeger gewend waren. Het was mijn moeheid en Kurt dronk de afgelopen maanden alleen maar ingewikkelde Tibetaanse theetjes.

We zwalkten over de straten van de binnenstad, terug naar zijn appartement.

‘Ik ben je geweten Charlie. Besef dat dan’, zei Kurt met dubbele tong.

‘Fijn. Zo’n geweten. Hoef ik zelf ook niet meer te denken.’ En gaf hem een saluut met mijn hand.

Kurt stopte met wandelen. Het viel me nu pas op waar we waren: lepelenburg, aan de singel.

‘Dat is het nou juist. Ik wil dat je voor jezelf gaat denken. Dat je in de spirituele spiegel kijkt en ziet wat voor persoon je bent geworden. Je staat veel te weinig stil. Je verveelt je te weinig. Je voelt je eenzaam, omringd met mensen. Maar je moet je eerst eenzaam voelen zonder anderen. Niet een avondje. Maar twee of drie dagen minimaal. Zonder telefoon. Zonder internet. Alleen, met jezelf. In een vreemde omgeving. Dat zuivert je ziel. Dat geeft inzicht en kracht. Het moet een plek zijn waar je niet kan ontsnappen. Waar niets te doen is. Behalve jezelf vermaken. Dan komen de inzichten vanzelf. Uit elke pijn groeit hoop. Een nieuwe koers. Zo zijn we gemaakt als mens. Pessimistische optimisten. Want waarom zouden we dan elke dag opstaan?’

Ik klopte Kurt hard op zijn schouders en lachte daar nog harder bij.

‘Wat klinkt dat saai zeg Kurt’, zei ik. ‘Dan zit ik daar in een huisje, met mezelf en mijn gedachten. Ik denk dat ik binnen een uur zelfmoord pleeg. Nou oké, misschien het tweede uur dan. Ik denk dat ik het eerste uur ga masturberen. En dan erachter kom dat ik plaatjes nodig heb en dan een tijdschrift of reclamefolder in het huis ga zoeken. Die er waarschijnlijk niet is. Wat me doet teruggrijpen naar een flacon Robijn met een vrouw erop. Besef. Ik ga me aftrekken op een flacon Robijn omdat er een vrouw op staat. Besef!’

‘Zie. Alleen de gedachte van een geïsoleerd bestaan levert je al inzichten op’, zei Kurt knikkend.

‘Welk inzicht?’

‘Dat je materiaal nodig hebt om klaar te komen.’ Hij sloeg me op mijn schouder.

‘Jij niet dan?’ Ik trok een vies gezicht.

‘Nope. Verbeelding.’ Hij knikte wijs.

‘Viespeuk. Beetje fantaseren over de klaarkomgezichten van je exen hè. Wekt dat geen treurig verlangen op?’ Ik maakte een rukbeweging bij mijn kruis.

‘Soms’, zei hij en we bewogen ons verder en volgden de bocht in de singel.

‘Ik dacht dat je mister perfect in balans was. En nu beken je dat je ook wel eens treurig voelt? Ik kan het bijna niet geloven’, zei ik.

‘Ik voel heel veel Charlie. Maar het is slechts een gevoel' Hij klopte op zijn borst. ‘Die komen en gaan. Het zijn slechts spinsels van mijn bewustzijn. Die kan ik wegademen of wegdenken. Of ik laat ze er gewoon even zijn zonder oordeel. Zonder verzet.’

‘Je klinkt soms net als mijn huisgenoot Mike. Hij is erg van de stoa.’

‘Boeddha en de stoa hebben veel met elkaar gemeen.’

‘Als dat jullie gelukkig maakt’, zei ik maar.

‘Het streven naar geluk maakt je juist ongelukkig. Laat het streven los. Wees het.’

‘Is goed, geweten. Ik heb het gisteren losgelaten. Dat geluk. Ik ben er niet meer naar op zoek. Ik merkte vandaag nog geen verschil. Zou dat dan morgen komen? Dat verschil?’

We gingen op een bankje zitten en we deelden een peuk, zoals vroeger. Aan de overkant van het water reed een slingerende fietser ons in traag tempo voorbij.

‘Je denkt te veel na of dit het nou wel is’, zei Kurt en nam zo’n lange hijs dat er een enorme kegel zichtbaar werd. ‘Laat ik je een antwoord geven. Dit is het leven. Je zeurende collega’s. Dat ongelukkige gevoel. Dat is het leven. Meer is het niet. Echt niet.’

Ik nam de peuk over en zei: ‘Ik denk heel vaak aan die Chinezen die in fabrieken 12 uur per dag voor 1 cent per uur iPhones in elkaar draaien voor mij. Waar zouden zij de hele dag aan denken?’

‘Wat denk je dat ze denken?’

‘Seks. Dromen over een beter leven zoals ik heb. Ik heb een beter leven en droom over een nog beter leven.’

‘Nog beter is een illusie. Het is nu. Dit is je leven. Meer wordt het niet.’

‘Ik ben dronken’, zei ik.

‘Ik ook.’

Lees verder 1.19 je hebt me het gevoel gegeven dat ik er niet toe doe

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...‌
‌📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.‌

Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise