1.1 De enige manier om een sollicitatiegesprek te verprutsen is door gewoon jezelf te zijn

1.1 De enige manier om een sollicitatiegesprek te verprutsen is door gewoon jezelf te zijn

‘Charlie West’, mompelde hij. ‘Vogelenbuurt.’ Hij keek naar mijn cv, als een Duitse marinier op een U-boot die tijdens WOII de taak heeft verontrustende geluiden in zee op te pikken.

Hij snifte met zijn neus en trok zijn bovenlip iets omhoog zodat zijn snorharen het middenbeentje van zijn neus aanraakten.

Arnold. Manager van iets. Ik wist niet meer precies wat. Hij zei het zo snel tijdens het handen schudden. Alsof hij helemaal volgroeid was met zijn exclusieve dure titel.

‘Wat dacht je precies te worden met de opleiding Communication and Multimedia Design’, zei Arnold toen.

‘Ja, wat dacht je daar mee te worden?’, zei John. Hij zat er ook bij en had zijn functietitel niet vermeld. Hij had ook een kopie van mijn cv in handen.

‘Uhm’, zei ik. ‘Iets bouwen met een app gericht op foto’s van hoe we als mens zijn. Soort National Geographic tijdschrift, maar dan vol met foto’s van feestende mensen op aarde. Die mensen kunnen dan zelf die foto’s maken en delen met elkaar. Soort social app. Snap je? Dan je krijg je een soort snap in iemands leven. Van een anoniem feestend persoon. En dan na dertig seconden wist de foto zich weer. En je kan dan wel een rating achterlaten. Wat dan het algoritme weer voedt.’

‘Oké’, zei Arnold. John knikte onder de indruk. ‘Maar waarom heb je het nog niet gebouwd dan? Die app?’

‘Instagram was me voor.’

‘Instagram.’

‘En Snapchat ook wel. Kijk. Ik had het idee al. Misschien wel eerder dan Snapchat. Ik zweer het je. Ik heb het heel vaak met vrienden in de kroeg over gehad. Echt. Alleen ik kan niet programmeren.’

‘Wat waren je cijfers op je opleiding?’, vroeg John.

‘Misschien twee zevens en eigenlijk alleen maar zessen. Nee, één zeven en de rest waren afgeronde zessen.’

‘Kunnen we verwachten dat je binnen nu en pak ‘m beet twee jaar verlof neemt om een grote reis te gaan maken?’, vroeg John.

‘Nee, niet per se’, zei ik verbaasd.

‘Oké. Je wilt niet reizen dan?’

‘Of nou ja. Ik zou wel willen reizen ja. Vietnam. Nieuw Zeeland. Geen idee eigenlijk. Ik zeg ook maar wat.’

‘Precies wat de wereld nodig heeft!’, zei John toen. ‘Nog zo’n verwende blanke Europeaan die met zijn rugzakje in Azië gaat rondreizen en aan iedereen vertelt dat het niks of niemand nodig heeft. Dat?’

Hij liep rood aan en keek toen naar Arnold. Die deed zijn kin omhoog en daarna heel langzaam weer naar beneden.

‘Ik denk het’, zei ik.

‘Je kijkt een beetje pips’, zei Arnold en bewoog zijn snorharen weer tegen zijn neus aan.

‘Pips?’

‘Vermoeid. Je hebt dikke wallen onder je ogen.’

‘Sorry voor dat meneer. Ik had me verslapen voor dit gesprek. Ik werd echt gaar wakker vandaag. Ik heb me ontzettend moeten haasten om hier één minuut voor 15.00 uur aan te komen.’

‘Verslapen voor een gesprek om 15.00 uur’, zei John.

‘Kijk. Ik was brak. Van een feestje gisteren. Ja. Sorry dat ik het zeg hoor. Ik kan het ook niet mooier maken dan het is. Ik wil graag als mezelf overkomen hier. Want ja. Wie kan ik anders zijn?’

‘Je bent in ieder geval eerlijk’, zei Arnold licht geamuseerd.

‘Ja, nou. Dat wel.’

‘Je bent je bewust dat je jezelf hier moet verkopen?’ vroeg John met een zekere ondertoon.

‘Euh jazeker. Zoals je ziet in mijn cv heb ik veel ervaring met klantonderzoeken en zo.’

‘Waar staat dat dan precies?’

‘Nou, ik organiseer al een paar jaar feestjes in Utrecht en vaak vraag ik aan de bezoekers of... Nou. Je weet wel. Of ze het tof vinden. En wat beter kan. En daarnaast heb ik ervaring met drukwerk en print. Ik heb een baantje bij een drukker. Paar uur per week.’

‘En wat bedoel je dan precies met ervaring bij die drukker? Verkoop? De aangeleverde bestanden controleren? Mee-designen? Ik kan het hier niet echt uit op maken. Master hardcore wrapper & sorter?’

‘Ja.’

‘Wat houdt dat in?’

‘Nou uit de machine komen tijdschriften of brochures. Die pak ik op, stop ik in dozen, sticker ze en zet ze in een kar en die kar zet ik dan neer bij de andere karren.’

‘Een productiemedewerker dus’, zei John.

Arnold stak een duim omhoog naar me en bewoog zijn snor. Ik twijfelde of ik nu ook een duim moest opsteken. Misschien was het beter van niet. Mensen die duimen naar elkaar opstaken. Het had iets treurigs. Al kon ik ook niet uitsluiten dat ik op mijn sterfbed een duimpje omhoog deed naar de mensen om me heen. En dan zou ik zeggen: ‘toppie’. Als allerlaatste grap. Als allerlaatste woord.

Ik moest gniffelen om deze gedachten.

‘Is het grappig?’, vroeg John.

‘Een vriend tipte me om mijn cv wat op te pimpen’, zei ik toen.

‘Op te pimpen. Master hardcore wrapper & sorter. Oké’, sprak John uit als een robot met een ingebouwde monotoon stem.

‘Ja. Wrap is what I do. Ik kan vrij snel inpakken. Sneller dan mijn schaduw. Ik ben een harde werker hoor.’

‘Hbo-opleiding hè?’, vroeg Arnold.

‘Ja meneer.’

Arnold keek John aan. ‘Heb jij nog vragen?’

‘Ik twijfel of ik die nog heb. Ik weet wel voldoende zo.’

‘Ik heb er nog wel eentje.’

Arnold keek me toen aandachtig aan en bewoog weer met zijn snor. ‘Denk goed na wat je gaat antwoorden.’

Lees verder 1.2 Hustle life: lekker tot in de middag uitslapen en mijn bed niet opmaken


🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.
📷 Foto via @steve.mckee.photography


Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise

psychokiller store
psychokiller store - Shop voor ondergrondse feestjes en eenzame meisjes