#9.8. De mensen die alleen aan een tafel in de kroeg zitten I
Het was suf dat ik nu alleen aan het tafeltje zat en Kurt daar met Rachel aan de bar stond te praten. We kenden elkaar en dan bleef ik hier zwijgzaam zitten. Dit was awkward. Ze zou vast denken waarom ik niet bij hen kwam staan.
Ik wilde niet met haar praten.
Ik kon niet blijven zitten. Dit was zo’n sociaal gesprek dat we allemaal aan moesten gaan. Sommige mensen kon je niet negeren. Niet op het station. Niet in de supermarkt. Doen alsof je vreemden van elkaar was omdat het niet echt uitkwam was nu geen optie.
Ik stond op en liep naar de bar. Rachel keek me ondeugend aan en gaf me een slap vrouwelijk handje. Ik zag Kurt naar haar decolleté staren als een geile man. Hij had echt te lang geen seks gehad.
‘Ik was net aan het vertellen hoe jij het leven van mijn beste vriendin op de kop zette’, zei ze. Toen keek ze Kurt aan. ‘Daar is hij wel goed in.’ (Zie episode 7)
‘Even voor de duidelijkheid: ik ben hetero. Charlie heeft wel eens de neiging om tegen vrouwen te zeggen dat ik homo ben’, zei Kurt.
Ze keek me met een blik aan dat ze me niet begreep. ‘Charlie predikt het leven van een vrij man. Misschien hoort dit ook bij die filosofie van hem. Een mysterie die Charlie, vind je niet?’
Kurt keek me ongemakkelijk aan. Ik haalde mijn wenkbrauwen omhoog, waarmee ik wilde aangeven dat ze niet spoorde. Hij reageerde niet op mijn blik.
‘Ze heeft een vriend hoor’, zei ik toen hardop. Kurt keek me toen wel langer aan. Nu had ik zijn aandacht. Eindelijk. Deze avond. Zijn blik zei alles. Een teleurstellende blik van een man die alle hoop was kwijtgeraakt in mij. Ik gaf hem geen ongelijk. Ik bleef de klootzak vanavond.
Ik wist dat hij iets in haar zag. Vroeger, zou het hem gelukt zijn om zo’n meisje aan zich te binden. Vandaag gunde ik het hem niet. Hij was hier met mij. Waarom zocht hij continu vertier bij de vrouwen? Dit was de eerste keer in een fucking jaar dat we met z’n tweeën alleen de stad in gingen. Waarom was mijn aandacht niet voldoende voor hem?
Ik verdiende al zijn aandacht. Niet twee maagdelijke dames. Niet Rachel.
‘Dus. Zijn jullie al lang vrienden?’, vroeg Rachel aan Kurt.
‘Sinds eindexamenjaar van de middelbare school’, zei Kurt.
‘Dus jullie kennen elkaar goed.’
Kurt en ik knikte tegelijkertijd. ‘Schattig’, zei ze. Ze keek me aan met een grijns. Het ergerde me. Wat moest ze nou van mij. Ik keek de andere kant op. ‘Even een test. Heeft Kurt een broer of zus?’
‘Hij heeft een zus. Rosalie. Ze is fotomodel.’
‘Klopt dat?’
Kurt snifte. Ik wist exact wat hij dacht.
‘Oké’, zei ze. ‘Rosalie. Haar naam heeft een lading. Wat is hier gebeurd?’
‘Moet je Charlie vragen,’ zei Kurt.
Lafaard. Dacht ik. Ik zweeg.
‘Hij heeft haar eens geneukt’, zei Kurt. (Zie episode 5)
‘Pfff. En jij ging een tijdje met mijn ex Jessie’, zei ik vervolgens.
‘Wauw. Ware vriendschap. Jullie delen zussen en exen met elkaar.’ Rachel liet een kleine gil los en nam toen een slok van haar bier. ‘Te gek dit.’
Kurt staarde naar de grond. Ik keek maar naar de barman.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox
< Vorig bericht Volgend bericht >