#9.7. Ik heb receptoren in mijn brein die me bewust maken dat mensen naar me staren
Soms voelde ik de ogen branden op mijn lichaam. Alsof ik een onzichtbaar zintuig had voor gestaar van een ander. Het maakte me altijd licht ongemakkelijk. Ik was me opeens bewust van elke beweging die ik maakte. Een vermoeiende bezigheid. Hoeveel mensen op aarde waren zich 24 uur per dag bewust van hun eigen lichaam?
Het enige verschil was dat ik nu exact wist wie mij zat aan te staren.
Ze viel me al direct op toen ze hier binnen kwam gelopen in dit café.
In mijn hoofd zaten receptoren.
Sinds ik hier met Kurt zat, waren tientallen vrouwen dit café in- en uitgewandeld. Bij niet één vrouw keek ik op. Tot zij binnenkwam en mijn ogen automatisch naar haar lichaam gingen. En ik haar gezicht scande. Toen ze voorover over de bar boog om iets in het oor van de barman te fluisteren, herkende ik haar pas.
Slank, goed gekleed zoals altijd.
Nu, een kwartier later, zat ze me aan te staren. Ik probeerde het te negeren. Een gesprek met haar beginnen was het laatste wat ik wilde deze avond.
Kurt knikte naar de bar. ‘Ze wil je.’
‘Wie’, acteerde ik verbaasd.
Hij knikte nogmaals naar de bar. ‘Ze staart je al een tijdje aan.’
Ik keek naar de bar en trok mijn oogspieren samen.
Ze keek me recht in de ogen aan en stak haar hand op. Ik glimlachte terug. Met haar donkere lange haren, haar net iets te korte rokje en slanke benen wist ze de aandacht van alle mannen in dit café op te eisen. Maar ze bleef maar naar mij kijken.
‘Jullie kennen elkaar?’ Vroeg Kurt. ‘Ongelooflijk. Hoe doe je dat toch.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ze heet Rachel. Een kennis van Nik en Liselotte. Ze is niet zo fantastisch zoals ze lijkt.’ Kurt bleef naar haar kijken. Ze was wel zijn type. Daar kon ik me alles bij voorstellen. We hadden dezelfde smaak. ‘Helaas heeft ze al een vriend,’ zei ik.
‘Dat heeft jou nooit tegengehouden. Laat staan mij.’
Ik zei niets. Alsof hij haar ging versieren…
Kurt stond op, dronk zijn laatste restje bier op en stapte op haar af.
‘Kurt, alsjeblieft’, zei ik verloren.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox
< Vorig bericht Volgend bericht >