#9.6. Meiden in korte rokjes zijn soms hopeloos verdwaald
Terug aan tafel in deze niet hippe kroeg keek ik Kurt dwingend aan. Het zat me nog steeds dwars dat hij die gast vijf euro gaf. Bovendien liet hij mij alle rondjes betalen, omdat hij zogenaamd zo arm was.
Kurt zag mijn donkere blik en zuchtte diep.
‘Wat maakt het jou uit als ik een zwerver wat geld geef?’
‘Dat bedelidee. Het is walgelijk. Je doet het alleen maar om je slechte gevoel af te kopen. Je doet het niet eens voor hem. Ik vind het gewoon een walgelijke manier. Je houdt iets in stand wat niet in stand hoort te zijn. Ik vind het idee niet erg dat je barmhartig bent. Maar ik vraag me wel eens af of echte barmhartigheid bestaat.’
‘Dat jij dit zegt. Alsof ik droom.’ Kurt keek me fel aan. ‘Wil je me begrijpen of niet?’ Kurt sloeg met zijn hand op tafel. ‘Wil je me nu begrijpen of niet?’
Ik knikte geschrokken. Zo kende ik Kurt niet. Hij verloor bijna nooit zijn geduld.
‘Kijk eens om je heen. Waar is het moraal heen? Waar is dat collectieve idee heen dat we het met z’n allen moeten doen. Ik zie 16-jarige meiden in veel te korte rokjes met een te overdreven opgemaakt gezicht en ik denk gelijk hoe de kwaden denken. Nieuwsgierige jonge meisjes met een drang naar aandacht die ze denken te krijgen door hun lichaam zo aan te bieden aan alle ogen. En dan de gedachte dat vieze oude mannen die aandacht ook aan ze gaan geven. Waarom stapt niemand op die pubermeisjes af en slaat een arm om ze heen en zegt dat het zo niet hoeft te zijn.’ Kurt zuchtte diep en gebaarde wild met zijn hand.
‘Net zoals van die groepjes vol met mannen die de behoefte hebben om de wereld te laten zien dat ze bij de groep horen,’ zei hij, ‘Kanker dit, kanker dat, kanker sus, kanker zo. Waarom schreeuwen ze de hele tijd kanker? Waarom? En dan laten ze hun Redbull-blikjes en zakjes chips op straat achter. Alsof het niet hun stad is die ze vervuilen. En als ik ze dan te lang aankijk, zie je die ogen glinsteren en zoeken ze gelijk oogcontact met hun matties. Alsof ze uit zijn op bloed. Voor wat? Om nog meer op te vallen? En nog zoiets. Die winkels in de stad. Met die grote borden waar ze me de grootste kortingen beloven. Producten voor 9,95 aanbieden. Alsof ik een debiel ben. Ik snap dat de grote ketens in de wereld dit doen. Die grote gezichtloze corporaties. Maar waarom die kleine ondernemingen? Wie loopt er eens naar binnen en zegt tegen de eigenaar dat hij het verschil kan maken. Dat hij het product moet aanprijzen, niet de prijs als uitgangspunt moet nemen. Vertel me wat hun koopwaar toevoegt aan mijn leven, in plaats van mij te behandelen als een gek die zijn keuze baseert op 5 cent korting. Ik voel me niet serieus genomen.’
‘Waarom zeg je dan niet tegen die zwerver dat hij niet hoeft te bedelen. Dat er genoeg andere manieren zijn om een prima bestaan op te bouwen’, zei ik.
‘Je wilt me gewoon niet begrijpen,’ zei Kurt. ‘Het moraal. Moet ik alles maar toelaten? Ik kan niet besluiteloos toekijken hoe de wereld om ons heen verbrandt. Als ik niet in beweging kom, wie dan wel? Daarom gaf ik hem mijn vijf euro. En jij geeft me zo nog een biertje.’
‘Weet je wat het is Kurt? Of je hem nu vijf euro uit barmhartigheid geeft, uit egoïsme of uit pure verveling. Het resultaat blijft hetzelfde. Je geeft hem vijf euro. Ik denk dat er geen moraal bestaat. Alleen maar feitelijke daden. Of ik me nu mijn hele leven goed of slecht gedraag. Ik ga nog steeds dood. De uitkomst blijft onveranderd. Waarom zou ik dan echt mijn best doen?’
‘Fucking hel’, lachte Kurt. ‘Ik dacht dat ik cynisch was.’ Kurt staarde toen zwijgend uit het raam, verzonken in zijn eigen gedachtes.
Ik keek op mijn telefoon of iemand me had gemist.
Kurt: ‘Je bent best grappig als je zo cynisch bent. Fuck die zwerver en fuck de dood. Laten we nog een biertje drinken. Ik heb nog wel ergens een euro om je te sponsoren.’
Ik stopte mijn telefoon weg en haalde vijf euro uit mijn portemonnee en knikte bevestigend naar zijn lege glas.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox
< Vorig bericht Volgend bericht >