#8.8. Vertel nog eens dat verhaal over je moeder die je in elkaar mepte

#8.8.	Vertel nog eens dat verhaal over je moeder die je in elkaar mepte

Wie had vrienden nodig als elk meisje in de rij stond om een blik van mij te krijgen.

Waar had ik diepgaande gesprekken voor nodig, als mijn ogen overal naar toe konden gaan.

Waar had ik Nik voor nodig als hij alleen maar pijn en ellende had gevoeld bij ons samenzijn.

Hij was nooit de vrolijkste. Wel de meest optimistische. Maar ik wist altijd al dat het een groot masker was. Zijn verdriet kon ik me weinig bij voorstellen. Ik wist dat hij diep ongelukkig was geweest.

Er was eens een dag, toen we in de brugklas zaten, dat ik bij hem aanbelde om samen een balletje op het plein te trappen. Hij deed open, terwijl ik zijn moeder achter hem hoorde schreeuwen dat hij thuis moest blijven. Toen de moeder – een magere vrouw met grijs haar en een verrimpelde rokershuid - mij zag, veranderde haar gezicht in iets onschuldigs en blij. Ze groette me alsof ik de verloren zoon zelf was. Ze trok Nik van de deur weg en zei: ‘Oh hoi Charlie. Leuk je te zien. Nik kan vandaag niet. Zie je de volgende keer oké?’

Toen ging de deur dicht en hoorde ik haar weer schreeuwen.

We waren beiden 16 jaar.

Jongens van 16 jaar moest je niet binnen houden alsof het kleine kinderen waren. We waren volwassen. Soort van. In ons hoofd in ieder geval.

Die nacht klom Nik uit zijn raam. We dwaalden toen stiekem door ons dorp heen. Over de stille straten. Elke straatlantaarn brandde alleen voor ons.

We praatten over lekkere leraressen en stomme gozers. Ik zag de blauwe plekken.

Maar daar sprak ik hem niet op aan. Onze vriendschap was een vriendschap dat we beiden wisten hoe het zat. Daar hoefden we geen woorden aan vuil te maken.

Jongens huilden niet.

Bij zijn verdriet kon ik me weinig bij voorstellen.

Ik had de dingen niet meegemaakt zoals hij ze had meegemaakt.

Mijn leven thuis was ook niet perfect. Mijn moeder mishandelde me ook. Soms.

Dat was juist een reden om mijn bestaan te omhelzen. Om te leven voor het weekend.

Het enige wat ik wilde was feesten.

Met mijn vrienden.

Daar was ik echt volmaakt.

Psycho killer was mijn bestaan.

Hoe kon hij zeggen dat het hem niets deed? Hoe kon hij nu pas echt gelukkig zijn? Bij zijn vriendin. Zonder zijn vrienden?


Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox

< Vorig bericht Volgend bericht >